رؤسای سازمانهای بزرگ یهودی، کنفرانس

الف ـ سابقه کنفرانس:

تلاشهای منتهی به تأسیس کنفرانس رؤسای سازمانهای بزرگ یهودی که معمولاً کنفرانس رؤسا و یا به طور ساده کنفرانس نامیده می شود از سال 1955 آغاز گردید. داستان کنفرانس، علی رغم شکی که در اصالت و صحت آن وجود دارد، امروزه پذیرفته شده و بر این قرار است. گفته می شود که پیدایش کنفرانس عملاً نتیجه مستقیم شکایت معاون وزارت خارجه آمریکا هنری بای (Henry Byroade) بوده است. او شکایت داشت که تعداد زیادی از سازمانهای یهودی برای ملاقات آیزنهاور رئیس جمهور و بحث بر سر مسائل آمریکا و اسرائیل و خط مشی آنان نسبت به خاورمیانه با هم به رقابت می پرداختند.

ناحوم گلدمان (Nahum Goldmann) که اولین رئیس کنفرانس شد، ابتکار عمل را به دست گرفت و 16 سازمان بزرگ یهودی را در گروهی به دور هم جمع کرد. رئیس و یا مدیر هر سازمان نماینده آن در گروه بود، سازمانهای تشکیل دهنده گروه عبارت بودند از: کنگره یهودیان آمریکا، شورای اتحادیه های کارگری آمریکا و اسرائیل، کمیته آمریکا و اسرائیل برای امور عمومی، شورای صهیونیستهای آمریکا، مجمع ضد افترا، هداساه، بخش آمریکایی آژانس یهودیان، کمیته کارگران یهودی، سازمان سربازان قدیمی جنگ، سازمان صهیونیستی کار آمریکا، سازمان میرزاچی، کمیته ملی مشورتی جوامع محلی، اتحادیه کنگره های عبری آمریکا، اتحادیه یهودیان ارتدکس، کنیسه های متحد آمریکا و سازمان صهیونیستهای آمریکا.

ب ـ ساختار سازمانی:

این سازمان که اساسا به کلوپ رؤسا مشهور است در سال 1959 تشکیل گردید و دارای ستاد مرکزی، بودجه و تعدادی کارمند است. در سال 1966 اعضاء آن رأی دادند که از آن زمان هر سازمانی نماینده ای در کنفرانس داشته باشد. و الزامی به شرکت رئیس سازمان به عنوان نماینده آن نیست. امروز، سی و هفت 37 مؤسه و سازمان وابسته به کنفرانس می باشند. سازمانهایی که پس از 16 سازمان اولیه به کنفرانس ملحق گردیدند عبارتند از: سازمان زنان میرزاچی، فدراسیون صهیونیستهای آمریکا، مجمع ضد افترا بخش زنان، صندوق ملی یهودیان، کمیته ملی برای کارگران اسرائیل، شورای ملی زنان یهودی، و چند تن سازمان دیگر و بخش آمریکایی سازمان جهانی صهیونیستها.

کمیته یهودیان آمریکا و شورای فدراسیونهای یهودی و سازمانی هستند که به عنوان ناظر در این کنفرانس شرکت می کنند. شرایط عضویت درکنفرانس عبارت است از: سازمان شرکت کننده زمینه ملی برای فعالیت داشته باشد (مقصود از فعالیت ملی در سرتاسر آمریکاست). دارای بودجه مستقل بوده و حداقل یک کارمند برای انجام امور خود داشته باشد و بالاخره در اتخاذ خط مشی های سازمانی مستقل باشد.

پست مهم ریاست کنفرانس تقریبا هر دو سال یک بار عوض می گردد. رئیس کنفرانس معمولاً از میان رؤسای سازمانهای عضو و توسط هیأت 8 نفره کنفرانس کاندیدا می گردد و سپس توسط بقیه اعضاء انتخاب می شود.

کنفرانس رؤسا به طور عمده از طریق حق عضویت و کمک مالی اعضاء گروههایش حمایت می شود. بودجه کنفرانس در سالهای آخر 1970 حدود 150000 دلار بود و در 1982 به 350000 دلار رسید.

ج ـ نقش کنفرانس:

در حالی که کمیته امرو عمومی اسرائیلی و آمریکا به خاطر نقش و مانورهای سیاسی اش به عنوان یک لابی حامی اسرائیل شناخته شده می توان کنفرانس رؤسا را در مقایسه با آن یک سازمان دیپلمات محسوب کرده مبانی قدرت کنفرانس ناشی از این ادعا است که این کنفرانس معرف نظر هماهنگ مجموعه ای از سازمانهای عضو درباره مسائل مربوط به اسرائیل و امور بین المللی است و تشکیلات دیگری که چنین نقشی را داشته باشد وجود ندارد.

جولیوس برمن رئیس این کنفرانس در سالهای 84 ـ 1983 در مصاحبه ای چنین می گوید: "من معتقدم در تاریخ جوامع یهودی آمریکا کنفرانس رؤسا پدیده ایست باورنکردنی، ما همه قبول داریم که یهودیان آمریکا تنها مجموعه ایست در دنیا که بیش از حد سازماندهی شده، و البته این خود نوعی بی سازمانی و آشفتگی است تا هر کس آنچه که دلخواه اوست بگوید ولی کنفرانس عاری از چنین نقصی است. امروزه با وجود کنفرانس 36 سازمان توانائیهای مختلف خود را روی هم گذاشته و با هم بر روی یک موضوع کار و فعالیت می کنند. این موضوع با در نظر گرفتن اختلاف نظر بین آنها در بسیاری از زمینه ها و بدون دخالت در امور سازمانی یکدیگر، تنها معجزه زمان ماست.

طی گذشت سالها به تدریج ولی به نحوی اطمینان بخش در جوامع یهودی به طور اخص و در جامعه عمومی به طور کل و همچنین در میان صاحبان قدرت در واشنگتن این آگاهی رشد یافته که کنفرانس رؤسا منعکس کننده، موضع جوامع یهودی آمریکاست."

نقش اصلی و اساسی کنفرانس تهیه تریبونی است برای مطرح کردن مسائل مربوط به اسرائیل در داخل آمریکا و وسیله ایست برای منعکس نمودن نظر جمعی رهبران یهودی آمریکا در خارج از این نقش اصلی چند فعالیت مهم منبعث می گردد که عبارتند از: اول تفسیر و ابلاغ موضوع یهودیان آمریکا برای دولت آمریکا، مقامات تصمیم گیرنده، رسانه های عمومی، دولت اسرائیل و سایر کشورها و ارگانهای بین المللی. دوم، تفسیر و ابلاغ نظریات دولت آمریکا و موضع مردم به دولت اسرائیل و جوامع یهودی آمریکا، سوم، معرفی مواضع اسرائیل به دولت آمریکا، به جوامع یهودی آمریکا و به مردم به طور عام.

بدین ترتیب این مفهوم واقعیت پیدا می کند که کنفرانس رؤسا معرف سیاستهای خارجی تأسیسات جوامع یهودی آمریکاست. کنفرانس رؤسا نه قانونا و نه در عمل یک لابی به حساب نمی آید ولی نقش آنچیزی فراتر از یک عامل جمع کننده چند سازمان است.

در بعضی مواقع نقش یک شرکت کننده ذینفع را دارد و زمانی به عنوان واسطه عمل می کند و نقش اخیرش بیشتر بدان سبب است که نماینده اجتماعی است که این خود به روابط نزدیک آن، با منابع قدرت چه در آمریکا و چه در اسرائیل مشروعیت می بخشد.

ملاقاتهای خصوصی و متعدد با مقامات سطح بالا و دسترسی به آنان در هر دو کشور نشان دهنده مشروعیتی است که از این باب به کنفرانس اعطا گردیده. جولیوس برمن در 9 ژوئن 1982 به ریاست کنفرانس انتخاب گردید، با اینکه ریاست او رسما از اول ژوئیه ماه بعد شروع می شد، در عرض 24 ساعت توانست به عنوان نماینده کنفرانس در کاخ سفید با جرج بوش معاون ریاست جمهوری آمریکا مذاکره کند.

طبق گزارش سالیانه کنفرانس در سال 1982 اعضاء آن توانسته بودند، افرادی نظیر ریگان، بوش معاون او، ژنرال هیگ وزیر خارجه وقت، و این برگر وزیر دفاع و جین کرک پاتریک نماینده آمریکا در سازمان ملل و ریچاردآلن مشاور امنیت ملی آمریکا را ملاقات نمایند، کنفرانس رؤسا با مقامات اسرائیلی حتی روابط نزدیک تری دارد. علاوه بر بازدیدهای مکرر اعضاء آن از اسرائیل به طور مرتب دیپلماتهای سطح بالای اسرائیل با کنفرانس رؤسا در آمریکا ملاقات نموده اند.

وقتی مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل در سال 1981 برای بازدید به آمریکا آمد اولین کارش قبل از ملاقات با مقامات آمریکا در کاخ سفید مذاکره با اعضا کنفرانس در هتل محل اقامتش بود و در برگشت نیز مذاکرات خود را با آنها در میان گذاشت، اسرائیلیها از کنفرانس به عنوان کانال ارتباطی با مقامات اجرایی دولت آمریکا استفاده می کنند. به طور نمونه در نوامبر 1981 هیأتی از پارلمان اسرائیل به سرپرستی موشه آرنز و حیم هرتزوک در مورد دولت اسرائیل نسبت به طرح صلاح فهد گزارشی به کنفرانس رؤسا داد و درست روز بعد هیأتی از طرف کنفرانس درباره همین موضوع با ریگان و بوش به مذاکره پرداختند.

در 26 اوت سال 1982 آریل شارون وزیر دفاع اسرائیل با اعضای کنفرانس ملاقات نمود، (جولیوس برمن رئیس کنفرانس آریل شارون را به عنوان آرشیتکت اصلی پیروزی بزرگ اسرائیل به کنفرانس معرفی کرد.)

کنفرانس علاوه بر نقشهای فوق به عنوان محلی برای دادن پیامهای عمومی به کار می رود. در 14 فوریه 1984 معاون نخست وزیر اسرائیل دیویدلیوی در سخنرانی خود در کنفرانس به سختی از سیاست آمریکا بدان جهت که قبل از فراخواندن تفنگداران دریایی از لبنان و مذاکره با حسنی مبارک و ملک حسین به قدر کافی با اسرائیل مشورت نکرد انتقاد نمود.

نمونه دیگری از نقش کنفرانس رؤسا به عنوان حکم، واسطه و دیپلمات در جوامع یهودی آمریکا به شرح زیر است:

بعد از ژوئیه 1981 که اسرائیل بیروت را بمباران کرد، روابط آمریکا و اسرائیل کمی تیره شد و کنفرانس رؤسا در این مرحله واسطه گردید تا روابط را بهبود بخشد. در این رابطه رئیس کنفرانس اسکادرون به اتفاق یهود هلمن از طرف مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل به اورشلیم دعوت شدند و مذاکرات مفصلی به عمل آمد. نمایندگان کنفرانس مناخیم بگین را در مورد وسعت و عمق نظر منفی مردم آمریکا نسبت به بمباران بیروت در جریانقراردادند و توصیه هایی در این باره نمودند.

در اوایل ژوئیه 1981 اسکادرون و هلمن به نمایندگی از جانب کنفرانس رؤسا از آلمان غربی بازدید، نمودند و با صدر اعظم آلمان هلموت اشمیت مذاکره کرده و از موضع او در قبال خاورمیانه شدیدا انتقاد کردند، در همین سفر آنها با هلموت کهل رهبر مخالفان نیز به مذاکره پرداخته و او تعهد نمود که چنانچه بر سر کار آید روش حمایت از اسرائیل را تعقیب خواهد نمود. پس از آن که کهل در انتخابات بعدی آلمان برنده شد، به عنوان صدر اعظم آلمان در سال 1982 از آمریکا بازدید نمود و مجددا حمایت خود را از اسرائیل اعلام کرد. در همین سفر کنفرانس مقدمات بازدید او را از اسرائیل در سال 1984 ترتیب داد.

کنفرانس با دبیرکل سازمان ملل کورت والدهایم نیز ملاقاتی داشت و طی آن سازمان ملل را تهدید نمود که چنانچه به موضع مخالفش علیه اسرائیل ادامه دهد، کنفرانس برای قطع کمکهای آمریکا به این سازمان مبارزه خواهد نمود. کنفرانس رؤسا اولین گروه خارج از محیط سازمان ملل بود که جین پاتریک پس از انتخابش به عنوان نماینده آمریکا در سازمان ملل، مورد خطاب قرار داده و اظهار داشت: "تا زمانی که من در سازمان ملل هستم اسرائیل هیچگاه در مقابل دشمنانش تنها گذاشته نخواهد شد."

د ـ مواضع سیاسی:

نقش کنفرانس رؤسا به عنوان سخنگوی رسمی جوامع یهودی آمریکا ناشی از این ادعاست که کنفرانس بیان کننده مواضع متحد و نظر موافق سازمانهای مختلف و متنوعی است که هر یک از آنها از نظر ایدئولوژی و سیاسی با هم تفاوت دارند (بعضی صهیونیستی و تعدادی غیر صهیونیستی، بعضی مذهبی و برخی مادی گرا، گروهی لیبرال و تعدادی محافظه کارند) و یا اساسا از نظر سازمانی با هم تفاوت دارند. موفقیت کنفرانس در دسترسی به توافقهای کلی ناشی از این حقیقت است که کنفرانس تنها به موضوعات مربوط به اسرائیل و مسائل بین المللی می پردازد و اصولاً توافق سازمانی وقتی مورد نظر است که کنفرانس بخواهد موضعی را انتخاب کند و حداقل از دیدگاه تئوری می توان گفت که اگر توافقی حاصل نشود موضعی هم اختیار نخواهد شد.

در حال حاضر 5 مورد به عنوان توافقهای کنفرانس رؤسا و یا جوامع یهودی آمریکا در کل مطرح است این موارد به توافق رسیده در ژوئن 1979 تکمیل گردید.

بیانیه کنفرانس درباره این 5 مورد به شرح زیر است:

1 ـ امکان اسرائیلیان در کرانه باختری رود اردن قانونی است.

2 ـ کشوری به نام فلسطین در کرانه باختری نباید وجود داشته باشد، چنین کشوری دشنه ایست که بر قلب اسرائیل هدف گیری شده.

3 ـ آمریکا نمی بایست هیچ معامله و مذاکره ای با جبهه آزادی بخش فلسطین انجام دهد.

4 ـ اورشلیم غیر قابل تقسیم است و این شهر به عنوان پایتخت معنوی یهودیان می بایست پایتخت سیاسی اسرائیل باقی بماند و شهری متحد و تحت حاکمیت اسرائیل باشد.

5 ـ این اعتقاد راسخ ماست که اسرائیل خود را متعهد می داند که قرارداد کمپ دیوید را از هر نظر اجرا نماید.

این موافقتها از مدتها قبل بودن آنکه بیان شود مورد قبول یهودیان دوستدار اسرائیل قرار گرفته بودولی لازم بود تا چاپ شود تا از هر برداشت و محاسبه غلط در مورد اتحاد یهودیان آمریکا و تعهد قوی آنان نسبت به امنیت و شأن و مقام اسرائیل و ملت آن جلوگیری شود.

مواضع دیگری که از طرف کنفرانس رؤسا اتخاذ شده بیشتر منعکس کننده مواضع دولت اسرائیل است و در مسائل اساسی هیچ فرقی میان آنها نیست. در سال 1982 زمان حمله اسرائیل به لبنان، هوارد اسکادرون رئیس کنفرانس رؤسا یک کنفرانس مطبوعاتی تشکیل داد و طی آن از ریگان و دولت او خواست که از حمله به لبنان و اهداف آن حمایت شود و از هر نوع تحریم علیه اسرائیل خودداری گردد. در بیانیه ای که کنفرانس به مناسبت سالگرد حمله اسرائیل به لبنان صادر نمود از این حمله به عنوان "چیزی که ارزش هزینه آن را داشت" نام برد.

از طرف دیگر گفته می شود که بالعکس در بعضی مواقع کنفرانس تعیین کننده خطمشی های اسرائیل است. از جمله گفته می شود واکنش و مخالفت دولت اسرائیل نسبت به طرح ریگان توسط کنفرانس شکل گرفت زیرا در برنامه ای به ریگان که با لحنی ملایم تر توسط جولیوس برمن رئیس کنفرانس نوشته شد، از طرح او به عنوان چیزی مغایر با روح قرارداد کمپ دیوید، انتقاد شد.

در مواردی شبیه حمله اسرائیل به لبنان و قتل عامی که در اردوگاههای فلسطینیان شده کنفرانس رؤسا سعی کرده تا از انتقاد به نقش اسرائیل بکاهد و نظر مردم را منحرف کند. برای انجام این هدف کنفرانس معمولاً از درج مقالات، سخنرانی سخنرانان، ترتیب دادن کنفرانسهای مطبوعاتی استفاده می کند، علاوه براین کنفرانس کوشش بسیار دارد تا وجود درجات در جوامع یهودی را منکر شده و از بیان اختلاف عقیده ها در ملأ عام به صورت آزاد جلوگیری نماید. در روزهای حمله اسرائیل به لبنان در سال 1982 رئیس کنفرانس برلن با جرج بوش معاون ریاست جمهوری آمریکا ملاقات نمود تا آگاهی و حمایت یهودیان آمریکا را نسبت به اقدام آمریکا به نظر او برساند.

وقتی که مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل از آمریکا بازدید می نمود کنفرانس تظاهراتی را برپا کرد تا موافقت یهودیان آمریکا را به حمایت از جنگ نشان دهد. در 22 ژوئن گروه کوچکی از کنفرانس با واین برگر وزیر دفاع آمریکا ملاقات کردند تا حمایت جوامع یهودی را به طور کامل از اسرائیل و عملیات آن کشور در جنگ تأیید کنند.

سناریو مشابهی را کنفرانس رؤسا در مورد قتل عام صبرا و شتیلا پیاده کرد. این بار در نشریه "یادداشت خاورمیانه" مقاله ای به نام "تراژدی و حقیقت ـ قتل عام بیروت" چاپ گردید که در آن کنفرانس قتل عام را به مسلمانان و مسیحیانی نسبت می داد و از دموکراسی اسرائیل تحسین می نمود و در مقابل از جبهه آزادی بخش فلسطین انتقاد می کرد و دول عرب را به خاطر سخت گیری آنان شدیدا مورد حمله قرار می داد.

کنفرانس رؤسا معمولاً از مواضعی که در واقع توسط سازمانهای یهودی اتخاذ می گردد پشتیبانی و هواخواهی می کند و معتقد است که هر نوع انتقادی باید به طور خصوصی انجام گیرد. به نظر کنفرانس، به هم ریختن تصویر اتحاد، و ایجاد هر نوع خللی و یا مقابله با آن نه تنها غیرقابل قبول است، بلکه عملی است خائنانه. ساختار سازمانی کنفرانس نیز این عمل را تسهیل می کند چرا که عضویتش از رهبری تحکیم شده سازمانها شکل گرفته، رهبرانی که معمولاً منافع مشابهی دارند و بر این اساس زود به توافق می رسند.

بریک نر (Briekner) یکی از حاخامهایمشهور یهودی آمریکا شدیدا پنهان کاری کنفرانس رؤسا را مورد انتقاد قرار داده و در مورد نقش کنفرانس در خفه کردن صدای مخالفان به طور علنی انتقاد می کند. او در همین رابطه در مارس 1983 با سرپرستی خود 18 حاخام دیگر را به واشنگتن برد و با 20 سناتور و نماینده ملاقات نمود. هدف او از این سفر و ملاقات تأکید این مطلب بود که یهودیان دیگری هستند که نظر آنها درباره بسیاری از مسائل با نظر رسمی کنفرانس رؤسا اختلاف دارد و به ویژه از سیاست اسرائیل در اسکان دادن یهودیان در کرانه باختری حمایت نمی کنند. او می خواست که اسکان جدید یهودیان در این منطقه متوقف شود و از همه راههای ممکن حتی مذاکره با فلسطینیان استفاده شود.

او معتقد بود که سیاست "درهای بسته" کنفرانس رؤسا موجب شده تا او و همفکرانش به چنین اقدامی دست بزنند، زیرا که راه دیگری برای مبارزه با سازمان معروف و قدرتمندی چون کنفرانس وجود نداشت و از طرفی این سازمانها با تشکیلات وسیع و قدرت و امکانات فراوانی که داشت حتی فرصت نمی داد که صدای مخالفی شنیده شود.

ه ـ کاخ سفید و کنفرانس رؤسا:

سیستمی که دسترسی کنفرانس رؤسا را به کاخ سفید و در سطح پایین تر به وزارت امور خارجه آمریکا میسر می سازد براساس حق امتیاز ویژه ای است که در کل برای این کنفرانس مورد قبول قرار گرفته است و این موضوع برای همه کسانی که ذینفع می باشند کاملاً روشن است که یک صدای متحد و قوی طرفدار اسرائیل بیشتر به گوش کاخ سفید خواهد رسید تا صدای تنهای عده ای جدا از هم. اما در عین حال جوامع محلی یهودیان با سازمانهای متعدد و دوباره کاریهایشان نشان می دهند که با وجود یک سلسله مراتب و کنترل کلی مخالف هستند. به هرحال چنین به نظر می رسید که مؤسات یهودی سنتی و قدیمی به چند علت کنفرانس رؤسا را به عنوان نماینده رسمی خود قبول دارند.

اول، توافق نظر نسبت به اسرائیل بیشتر از هر موضوع دیگری وجود دارد و این به نفع همه است که این موقعیت را حفظ کنند از جمله دولتهای اسرائیل و آمریکا. دوم کنفرانس رؤسا هیچ جنبه تهدیدکننده ندارد، قدرتش ذاتی و لاینفک نیست، بلکه ریشه گرفته از توافق گروههایی است که به وجود آورنده کنفرانس هستند. کنفرانس هیچ کنترلی بر روی سازمانهای عضو ندارد و هر کدام از آنها کار و برنامه خود را انجام می دهند و حتی در ملاقاتهای سیاسی که واجد اهمیت است (حتی ملاقات با رئیس جمهور) آزادی عمل دارند و بالاخره ریاست کنفرانس که شهرت و افتخاری را به دنبال دارد و ملاقات با سران کشور از وظایف اوست، با دقت زیادی به اعضاء مختلف آن تخصیص داده می شود.

و ـ فعالیت های دیگر:

در حالی که نقش اصلی کنفرانس رؤسا سخنگوی رسمی جوامع یهودی آمریکاست، با این وجود همانند دیگر سازمانهای یهودی طرفدار اسرائیل و در خط آنان فعالیت های دیگری نیز که بیشتر جنبه عملی دارد کنفرانس انجام می دهد.

کنفرانس به مناسبتهایی و با وجود به شرایط زمانی فعالیت و مبارزات گسترده ای را در سطح کشور انجام می دهد. به عنوان مثال در سال 1979 در اواسط گفت وگوهای آندرویانگ و سازمان آزادی بخش فلسطین بیانیه زیر را برای تمام رهبران جوامع محلی یهودی فرستاد تا به طور وسیع درسرتاسر آمریکا به چاپ رسد.

کنفرانس رؤسای سازمانهای بزرگ یهودی آمریکا، فعالیتی را در سرتاسر کشور به عهده گرفته است تا جوامع یهودی بتوانند علاقه مندی خود را نسبت به خطمشی های آمریکا در خاورمیانه به مقامات کاخ سفید بشناسانند. موضوع این فعالیت و مبارزات چنین است "نه دلجویی از جبهه آزادی بخش فلسطین و نه تسلیم به حق السکوت اعراب"

کنفرانس رؤسا در گزارش سالیانه اش، فعالیت های خود را در زمینه مبارزاتش چنین شرح می دهد: در 9 سپتامبر رئیس کنفرانس تئودورمان نامه ای را با عنوان "آمریکا علیه جبهه آزادی بخش فلسطین" در روزنامه نیویورک تایمز به چاپ رساند. نامه مجددا به عنوان "یادداشت خاورمیانه" از طرف کنفرانس چاپ شد و به طور وسیعی توزیع گردید. با تئودورمان در برنامه تلویزیونی خبرهای آمریکا و گزارشهای جهان مصاحبه مطبوعاتی تشکیل داد و نامه مورخ 30 اوت سایرس ونس وزیر امورخارجه آمریکا را مبنی بر تأیید مجدد آمریکا در تعهداتش به اسرائیل در اختیار عموم قرارداد.

کنفرانس در مارس 1982 مبارزه سرتاسری دیگری را در آمریکا شروع کرد که هدفش بیشتر نشان دادن قدرشناسی عمیق تر آمریکاییان از اقدام مهم اسرائیل در عقب نشینی از سینا و اعتراض به سیاستهایی بود که مجریان صلح در خاورمیانه ضرر می رساند و منافع استراتژیک آمریکا در منطقه را به مخاطره می انداخت.

علاوه بر این مبارزات ترتیب دادن و برپا کردن تظاهرات به مناسبتهای خاص یکی دیگر از فعالیت های کنفرانس رؤسا است. یک نمونه معروف از این گونه تظاهرات، راهپیمایی بزرگی است که علیه ترور اعراب و به هنگام سخنرانی یاسرعرفات در سازمان ملل در سال 1974 ترتیب داده شد. جولیوس برمن، رئیس کنفرانس در این رابطه ادعا کرد که "در صورت ضرورت ما می توانیم تظاهرات بزرگی را در 48 ساعت برپا کنم" در ژوئن 1982 و حمله اسرائیل به لبنان، کنفرانس تظاهراتی را به حمایت از اسرائیل و به هنگام سخنرانی، مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل در مجمع عمومی سازمان ملل ترتیب داد. این تظاهرات توسط شورای ملی مشورتی روابط جوامع محلی یهودیان و شورای روابط محلی یهودیان نیویورک هماهنگ گردید و طبق برآوری که به عمل آمد سه هزار نفر در آن شرکت داشتند.

همانند دیگر سازمانهای طرفدار اسرائیل، کنفرانس به درج آگهی در روزنامه ها نیز می پردازد. به مناسبت بازدید مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل از آمریکا در اوایل سپتامبر 1981 کنفرانس (به همراهی سازمان تقاضای یهودیان متحد و سازمان اوراق قرضه و بعضی از سازمانهای دیگر) اقدام به درج یک آگهی نمود که متن آن چنین است:

با تعهدی عمیق به سعادت و شخصیت ملت اسرائیل، ما قلبا به نخست وزیر بگین خوش آمد می گوییم ...

در 25 آوریل 1982 در ستایش از عقب نشینی اسرائیل از صحرای سینا کنفرانس یک آگهی در روزنامه نیویورک تایمز چاپ نموده که عنوان آن "زندگی خود را بر سر صلح شرط بستن" بود و باز در عملی کاملاً غیر قابل انتظار و با صرف هزینه ای برابر 362/23 دلار در یک صفحه کامل نیویورک تایمز آگهی دیگری در ارتباط با اعتصاب شرکت هوایی ال عال در سال 1982 چاپ نمود که چنین شروعمی شد. "ال عال جای تو خالی بود."

کنفرانسهای مطبوعاتی یکی دیگر از فعالیت های وسیع کنفرانس رؤساست. علاوه بر کنفرانس ملی رهبری که به طور سالیانه برگزار می شود، هر چند وقت یک بار کنفرانس رؤسا، کنفرانس و ضیافتهای کوچکی ترتیب می دهد که معمولاً شخصیتهای برجسته آمریکایی و اسرائیلی مهمانان و یا سخنرانان آن هستند. انتشارات کنفرانس رؤسا عبارتند از گزارش سالیانه که فعالیت ها و تحولات سیاسی را در هر سال به طور مختصر چاپ می کند. نشریه دیگری به نام "یادداشت خاورمیانه" در یک و یا دو صفحه چاپ می شود که حاوی مقالات و نظریاتی است در مورد مسائل محلی، علاوه بر این نشریات کنفرانس بروشورهای تیپ شده ای دارد که عبارتند از:

"منافع ملی آمریکا در خاورمیانه"، "جبهه آزادی بخش ـ نازیهای زمان ما." "ادعای اعراب بر فلسطین، تجزیه و تحلیل درباره آن." و "حقوق تاریخی ملت یهود بر سرزمین اسرائیل." علاوه بر این نشریات کنفرانس مطالب زیادی حاوی عکس و داستانهای مختلف درباره اسرائیل تهیه و برای روزنامه ها و سایر رسانه های گروهی به سرتاسر دنیا ارسال می دارد.

مأخذ:

1. اوبرین، لی: المنظمات الیهودیة الامریکیة و نشاطاتها فی دعم اسرائیل، مؤسسة الدراسات الفلسطینیة، بیروت 1986.