آموزش و پرورش اسرائیل

آموزش، تحقیق و پژوهش از جمله مواردی است که در رژیم صهیونیستی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در سنت یهود نیز آموزش و پرورش از اولویت برخوردار و یکی از مهم ترین ارزش های اجتماعی محسوب می شود. با این همه، سیستم آموزشی این رژیم با چالشهای بزرگی روبه بوده است. اگرچه در دو دهه اول اشغال فلسطین، شمار دانشگاهها و مؤسات آموزش عالی در این کشور از انگشتان یک دست تجاوز نمی کرد، اما امروز اسرائیل بیش از 70 دانشگاه ، کالج، دانشسرا، هنرکده و دانشکده علوم عالی دارد که متجاوز از 200 هزار دانشجو در آنها به تحصیل مشغولند.

این واقعیت که دو تن از دانشمندان این رژیم، در سال 2004 میلادی به دریافت جایزه شیمی نوبل نائل شده و دانشمند آمریکایی نیز که در همان سال برنده جایزه فیزیک نوبل شده بود، در اسرائیل تحصیل کرده است، نشان دهنده سطح بالای علمی در اسرائیل است. در سال 2005 نیز دوباره جایزه اقتصاد نوبل به پروفسور رابرت اومان (Robert Aumann) دانشمند اسرائیلی اعطا شد.

هر چند که با توجه به مباحثی که پیرامون جایزه نوبل و نقش صهیونیستها در اعطای آن وجود دارد این موضوع را نمی توان شاخصه ای قابل توجه در مورد سطح علمی این رژیم دانست و باید اذعان داشت نظر به حضور شهروندان دوتابعیتی در این سرزمین و نقش آفرینی های دوگانه این افراد (تابعیت مضاعف) امکان شاخصه بندی دقیقی در این زمینهوجود ندارد. به عنوان مثال یک دانشمند آمریکایی می تواند شهروند اسرائیل نیز باشد. بنابراین در آمارها به عنوان دانشمند اسرائیلی از آن یاد می گردد.

در عین حال از برخی مشکلات سیستم آموزشی در رژیم صهیونیستی نیز نباید غافل بود. یکی از این مشکلات که در سال 2007 جنجال بسیاری در اسرائیل به راه انداخت، اعتصاب جامعه آموزشی اسرائیل اعم از دانشجویان، اساتید دانشگاهها، معلمان و دانش آموزان است که بر اثر ارائه پیشنهادهای کمیته "شوحاط" به وجود آمده است. اعتصاب کنندگان همگی ضمن تأکید بر لزوم انحلال کمیته شوحاط، خواستار استعفای نخست وزیر اولمرت، یولی تامیر وزیر آموزش، و آبراهام هیرچسون وزیر دارایی شده اند. آنها همچنین درخواست های دیگری نظیر بازگرداندن بودجه کاهش یافته مؤسات آموزش عالی، ارتقاء سطح دستمزد معلمان و اساتید دانشگاهها، بهبود وضعیت تحصیلی و ارتقاء سطح کیفی آموزش و کاهش 50 درصدی شهریه دانشگاهها را دارند.

وضعیت آموزشی اعراب 48 در اسرائیل نیز از جمله دیگر مشکلات است. در حال حاضر 430 هزار دانش آموز عرب در اسرائیل وجود دارند که این رقم، 25 درصد کل دانش آموزان اسرائیل را تشکیل می دهد. از این میزان 12 درصد دانش آموزان عرب پیش از پایان دوره آموزشی دبیرستان ترک تحصیل می کنند، این در حالی است که این نسبت در میان دانش آموزان یهودی تنها 6 درصد است. علی رغم اینکه رژیم صهیونیستی وانمود می کند اوضاع اجتماعی اعراب 48 از شهروندان دیگر کشورهای عربی بهتر است، اما در حقیقت سطح آموزشی اقلیت عرب در مقایسه با سطح کلی آموزش در اسرائیل و نیز کشورهایی نظیر، اردن، لبنان، لیبی و مناطق فلسطینی تحت نظارت تشکیلات خودگردان پایین تر است.

علاوه بر این، طبق نتایج تحقیقات وزارت آموزش، حدود 75 درصد مدارس عربی رژیم صهیونیستی از کمبود مشاوران تربیتی رنج می برند. گفتنی است که این امر در مدارس ابتدایی نمود بیشتری دارد، به طوری 375 مدرسه از مجموع 435 مدرسه ابتدایی، مشاور تربیتی و روان شناس ندارند.

کتابهای درسی:

کتابهای درسی صهیونیستها از سال 2000 میلادی باعث برافروخته ماندن آتش مناقشه اعراب و اسرائیل بوده و باعث تثبیت حالت جنگ میان دو طرف شده و مانعی جدی بر سر راه صلح با اعراب بوده است.

"ایلی بودیا" استاد دانشگاه حیفا در پژوهشی که انجام داده است مطالب کتابهای آموزشی رژیم صهیونیستی را منحرف خوانده و تأکید کرده است: "این مطالب باعث می شود تا افکاری غیرقابل قبول در خصوص عربها در ذهن دانش آموزان صهیونیست جای گیرد و حس تنفر نسبت به این قوم را در وجود آنان ایجاد کند تا جایی که این مطالب در درازمدت در تصمیمات مقامات دولت عبری در خصوص جنگ یا صلح تأثیر مستقیم داشته است."

در پژوهش این استاد دانشگاه که با عنوان "مناقشه اعراب و اسرائیل در کتب تاریخ مدارس اسرائیل" تدوین یافته و توسط مؤسسه تحقیقاتی موسوم به مدار منتشر شده، آمده است: "کتابهایتاریخی که در مدارس اسرائیلی تدریس می شود، باعث ایجاد چالش استاتیک و تداوم روند حالت جنگ می گردد و به صورت غیرمستقیم افراد را به سمت چالش مسلحانه می کشاند."

ایلی بودیا می افزاید: "نظام آموزشی اسرائیل برای خلق یک حافظه جمعی جدید برای صهیونیستها شیوه ای نژادپرستانه را پیش گرفته است که همین امر باعث می شود تا واقعیتهای موجود در تاریخ را قربانی نیازهای کنونی و آتی اسرائیل نماید."

وی می گوید: "سه چهارم کتابهای تاریخی که در مدارس اسرائیل آموزش داده می شود، هرگز به دانش آموزان اجازه تحقیق در مورد مسائل به اصطلاح خطرناک را نمی دهد. در واقع این کتابها بیش از همه به تعمیق ارزشهای صهیونیسم، تأکید بر اسطوره ها و تمجید قهرمانان افسانه ای می پردازند و تلاش شان در راستای ایجاد یک حافظه جمعی واحد برای افرادی است که از اقصی نقاط جهان به اسرائیل مهاجرت کرده اند."

این نویسنده صهیونیستها خاطرنشان می سازد: "توصیفی که در کتابهای تاریخ از مناقشه اعراب و اسرائیل شده است، کاملاً ساده و یک جانبه و فاقد هر گونه دقت می باشد تا جایی که در این کتابها، چهره ای که از اعراب ترسیم شده است، مشتی افراد فاقد انسانیت می باشد."

در ادامه پژوهش مذکور می خوانید: "در کتابهای تاریخ دانش آموزان، صهیونیستها افرادی متمدن و صلح طلب تصویر شده اند و در مقابل تصویر ارائه شده از عربها تصویر مشتی خائن، عقب مانده، جنایتکار، آدم ربای کثیف، تجاوزکار و خرابکار می باشد. اگر به نگرش این کتابها در خصوص اولین رویارویی میان مسلمانان و یهودیان در شهر مدینه نگاه کنید، می بینید که قبایل یهودی ساکن در شهر مذکور به عنوان افرادی محترم و شیردل؛ ولی عربها افرادی حیله گر و خیانتکار توصیف شده اند که با نیرنگ و دسیسه چینی یهودیان را شکست داده اند." اوصافی همچون وحشی، حیله گر، دزد، سارق و تروریست به کار رفته است.

ضمنا هر اقدامی که در طول تاریخ از سوی عربها علیه یهودیان انجام شده است، با نام تجاوز و کشتار از آن یاد می کنند تا از این طریق رابطه مستقیمی میان عرب و آنتی سمیتزم ایجاد کند. آنتی سمیتیزمی که ریشه در تجربه تاریخی یهودیان در اروپا دارد. در کتابهای دانش آموزان ما، عربها به عنوان همان "عمالقه" جدید یعنی همان سرسخت ترین دشمن یهودیان در تورات توصیف شده اند که این امر باعث می شود تا مناقشه اعراب و اسرائیل حالتی اسطوره ای به خود بگیرد و عربها نیز در نظر صهیونیستها دیگر حالت غیرانسانی را داشته باشند. به هر حال، هجمه هایی که علیه عربها در کتابهای درسی انجام شده است، نوعی فرافکنی نسبت به موضع یهودیان در قبال غیریهودیان به شمار می رود."

وی در ادامه به نقل گفته های "زیگرید لیهمان"، پژوهشگر یهودی می پردازد و می گوید: "ما به عنوان یهودی همیشه عرب را به عنوان یک دشمن تلقی می کنیم. ما به عنوان یک اروپایی، عربها را آسیایی و دشمنی جدی برای تحقیق آرمانهای قومی خود می دانیم. ما به عنوان سوسیالیست، عربها را به عنوان نماینده واپسگراترین گروه در جامعه جهانی تلقیمی کنیم."

این نویسنده صهیونیست در بخشی دیگر از اظهارات خود از واکنش عجیب و غریب یهودیان نسبت به دیدار انوار سادات، رئیس جمهور اسبق مصر از تل آویو سخن گفت و اظهار داشت: "مسئولان عالی رتبه اسرائیل در آن زمان بر این امر تأکید داشتند که باید برای تعمیق ارزشهای صهیونیسم کوشید حتی اگر به قیمت زیر پا گذاشتن فرهنگ صلح باشد و در نهایت نیز کار به جایی رسید که "زیولون هامر"، وزیر وقت آموزش می گفت برخی رهبران عرب معتقدند که اگر در میدان جنگ موفق به نابودی ما نشوند، از طریق صلح این هدف را تحقق خواهند بخشید."

ایلی بودیا یادآور می شود: "کتابهای درسی دانش آموزان اسرائیلی در تلاش است تا این باور را منتقل کند که صلح با اعراب پایه های موجودیت اسرائیل را تهدید می کند تا جایی که وقتی "اسحاق فانون"، وزیر آموزش اسبق اسرائیل طرح تقریب دیدگاههای دانش آموزان عرب و یهودی را به اجرا گذاشت، تنها دو درصد از مربیان یهودی در این طرح شرکت کردند که این امر نشانگر موضع مخالف نهادهای مذهبی یهودی در خصوص انجام چنین طرحهایی است. به دیگر سخن، حافظه جمعی که براساس آن یهودیان قربانیان نسل کشی به شمار می روند. در واقع زنجیری است که یهودیان را گرفتار گذشته شان می سازد."

در این پژوهش که توسط مؤسسه مطالعاتی مدار انجام شده، آمده است: "اطلاعات دانش آموزان صهیونیست در مورد کشورهای اسکاندیناوی بیش از همسایگان عرب شان است که همین امر نیز در پیچیدگی مناقشه موجود و نیز بسترسازی جهت استفاده از قدرت و خشونت علیه عربها نقش بسزایی داشته است. در حال حاضر (2008) تنها 1/4 درصد از زمان تعیین شده برای درس تاریخ در مراکز آموزشی به تاریخ کشورهای عربی اختصاص دارد."

اندیشمندان مذکور می نویسند: "یهودیان هنگام مهاجرت به اسرائیل، تصویری که از یک دشمن و یک بیگانه داشتند، با خود از اروپا آوردند و به اشتباه عربها را به عنوان مصداق این دشمن تلقی کردند." "آنطوان شلحت"، دیگر نویسنده صهیونیست که مسئولیت نگارش مقدمه پژوهش فوق الذکر برعهده وی بود، می گوید: "درباره زمانی میان روی کار آمدن "لیمور لیوناد" (وزیر اسبق آموزش رژیم صهیونیستی) تا سال 2000، چهره های راستگرا و تندرو در رأس هرم آموزش در اسرائیل قرار داشتند و در دوره ای که لیوناد منصب وزارت را برعهده گرفت، خطرناک ترین دوره برای آموزش اسرائیل به حساب می آمد؛ زیرا این نهاد تعلیمی تا یک قدمی فاشیسم پیش رفت و هر گونه اطلاعات تاریخی که خلاف اندیشه های صهیونیسم بود، را خلاف کرد و چنین تبلیغ می شد که فلسطین به جز تعداد اندکی از افراد خالی از سکنه بوده است که البته این تعداد در سال 1948 از محل زندگی خود گریختند."

اعتصاب بخش آموزش و پرورش:

امروزه در کشورهای کوچک و بزرگ دنیا، مسئله نافرمانی مدنی برای دستیابی به حقوق شهروندی، امری متداول و معمولی تلقی می شود و دولتها نیز سعی می کنند با توجه به ایجاد موجاحتمالی تبلیغاتی چه در سطح داخل ـ اعم از مطبوعات و دیگر رسانه های بی طرف و نهایتاً افکار عمومی ـ و چه خارج از حوزه سرزمینی خود، اقداماتی را در راستای مهار این کنش های اجتماعی به انجام برسانند تا از این طریق از هزینه های احتمالی آن بکاهند.

در همین رابطه، یکی از مهمترین و کارآمدترین روشها، اعتصاب به معنای دست کشیدن از کار است که یکی از اثرات قابل توجه آن، ایجاد اختلال در سیستم های مختلف کشور یا جامعه مورد اعتراض است. ذکر این نکته الزامی است که بانی حرکت نافرمانی مدنی برای دستیابی به حقوق شهروندی، حضرت [[آیت الله العظمی امام خمینی، مواضع ـ نسبت به صهیونیسم و اسرائیل|امام خمینی]] (ره) بودند که برای اولین بار در طول تاریخ انقلابهای جهان، به جای توسل به شیوه های مخفیانه و خشونت آمیز نظامی و چریکی، از طریق فراخوان عمومی برای نافرمانی مدنی، یک رژیم تا بن دندان مسلح و وابسته به بیگانگان را به زانو در آورده و آن را تسلیم خواسته های مردم کردند.

اعتصابات معمولاً بر اثر بروز نارضایتی های صنفی شکل می گیرند و گروههای رادیکال در صفوف اولیه آن نقش آفرینی کرده و در مواردی نیز موفق به هدایت و مدیریت بحران می شوند، هر چند که اعتصاباتی را نیز می توان یافت که با هدف دستیابی به آرمانهای سیاسی شکل می گیرند که البته از نظر حجم و محتوا قابل مقایسه نبوده و در اقلیت قرار دارند.

اعتصاباتی که بستر صنفی دارند، ممکن است در بدو شکل گیری یا در طول زمان، با اعمال نظر، برنامه ریزی، حمایت یا ضمیمه سازی بازیگران سیاسی همچون احزاب و گروههای سیاسی ـ جناحهای رقیب ـ و حتی نیروهای وابسته به حاکمیت شکل بگیرند و پس از مدتی و در صورت برآورده شدن اهداف و منافع آنها رو به افول گذارند.

مطبوعات و سایر رسانه های جمعی و گروههای فشار هر کدام به سهم خود از نقش حائز اهمیتی در جهت دهی به اعتصاب برخوردارند.

بحران عدم مشروعیت رژیم صهیونیستی و ستیزه جویی این رژیم برای دستیابی به مشروعیت که خاورمیانه را به عرصه جدال قدرتهای بزرگ با دولتهای منطقه مبدل و ناامنی و جنگ را برای کل منطقه به ارمغان آورده است، نقش مؤری را در ایراد آسیب اقتصادی به کشورهای منطقه و علی الخصوص رژیم صهیونیستی ایفا کرده و این رژیم را با مشکلات مالی و عدم تخصیص بودجه به نهادهای اجتماعی و اقتصادی روبه رو ساخته است که نتیجه آن، گسترش نارضایتی در بخشهای مختلف جامعه بوده است و رژیم صهیونیستی در گذشته نیز با بحران ها و اعتصابات گوناگونی دست به گریبان بوده اما به دلیل ماهیت این اعتصابات) کم عمق بودن اعتراضات توانسته است آتش آنها را خاموش کند.

هدف این گزارش، بررسی اعتصاب سال جاری جامعه آموزشی اسرائیل اعم از دانشجویان، اساتید دانشگاهها، معلمان و دانش آموزان است که بر اثر تشکیل کمیته "شوحاط" (Shochat)و ارائه پیشنهادهای آن، شکل گرفته است.

کمیته شوحاط به دستور ایهوداولمرت نخست وزیر رژیم صهیونیستی و با حضور آبراهام شوحاط وزیر سابق دارایی به عنوان رئیس کمیته، یولی تامیر وزیر آموزش، آبراهام هیرچسون وزیروقت دارایی و تنی چند از کارشناسان مالی وزارت دارایی اسرائیل تشکیل شد. نکته قابل توجه آن است که پیشنهادهای کمیته مذکور زمینه های شکل گیری اعتصاب را فراهم آورد که در بخشهای بعدی به تشریح این موضوع خواهیم پرداخت.

الف ـ سوابق:

با نگاهی گذرا به ساختار اتحادیه ها و انجمن های صنفی در بخش آموزش رژیم صهیونیستی پی می بریم که برخی از آنها به علت حضور و همراهی در زمان تأسیس این رژیم، تاکنون از نقش تعیین کننده و حساسی برخوردار بوده اند.

نهادهای مذکور به نحو بارزی در مقابل هرگونه اصلاح در ساختار نظام آموزشی رژیم صهیونیستی مقاومت نشان داده و موضوع را به چالش کشیده اند که از جمله این موارد می توان به کمیته دوورات (Dovrat)و تصمیمات آن اشاره کرد که توسط لیمور لیفنات وزیر وقت آموزش تشکیل شد و بیش از یک سال در 34 حوزه فعالیت، از سوی مخالفین به شدت مورد هجوم قرار گرفت و "خرد شد". عین عبارتی است که مطبوعات اسرائیل از آن برای تشریح نحوه برخورد با کمیته دوورات استفاده کردند.

یولی تامیر به محض ورود به وزارت آموزش، کمیته دوورات را منحل اعلام کرد، کمیته ای که در حال حاضر نیز صاحب نظرانی در اسرائیل بر این باورند که می توانست ظرفیتهای اصلاحی فراوانی را برای سیستم آموزشی اسرائیل به ارمغان بیاورد.

ب ـ تشریح روند اعتصاب:

اعتصاب کنندگانی که در اعتراض به پیشنهادهای کمیته شوحاط، اعتصابات جدید را سامان دادند، اعضای هیئت علمی دانشگاههای تل آویو، حیفا، بن گوریون و بالغ بر 10 مؤسه و دانشگاه دیگر بودند.

در کنار مجموعه های دانشگاهی فوق، مجموعه دیگر دانشجویان معترض به افزایش احتمالی شهریه ها در دانشگاه تل آویو، حیفا و... نیز حضور دارند که برخی از منابع خبری، تعداد کل دانشجویان معترض را 250 هزار نفر یعنی کل دانشجویان اسرائیل تخمین زده اند.

مرحله جدید اعتصاب از تاریخ 11/4/2007 آغاز شد. در این تاریخ که مقارن ارائه پیشنهادهای شوحاط به دولت بود، موج جدیدی از اعتصاب در قالب تظاهرات دانشجویان معترضی که در گروههای 250 نفری اعتراضات محلی را سازماندهی می کردند، به راه افتاد.

این اعتصاب، در سطح مدارس راهنمایی و متوسطه نیز با عدم حضور معلمین در کلاسهای درس و عدم حضور دانش آموزان در این کلاسها، پشتیبانی شد و تظاهرکنندگان، مبادرت به بستن چهارراه اصلی شهر حیفا و شکستن حصار و نرده های دفاتر کمیته شوحاط در تل آویو کردند.

اعتصاب کنندگان، موارد متعددی را به عنوان درخواستهای خود بیان می کردند که انحلال کمیته شوحاط هدف مشترک اغلب آنان بود. سایر مطالبات اعتصابیون عبارت بودند از:

1ـ درخواست استعفای "اولمرت"نخست وزیر، "تامیر" وزیر آموزش و "هیرچسون" وزیر دارایی. ذکر این نکته ضروری است که هیرچسون طی هفته اخیر، به دلیل مشکلات ناشی از تخلفات اقتصادی خود و کشانده شدن موضوع به دادگاه، اقدام به استعفا کرد.

2ـ مخالفت با امضای توافقنامه دستمزد فردی به جای توافقنامه دستمزد جمعی.

3ـ بازگرداندن بودجه کاهش یافته مؤسات آموزش عالی.

4ـ ارتقاء سطح دستمزد معلمان و اساتید دانشگاهها.

5ـ بهبود وضعیت تحصیلی و ارتقاء سطح کیفی آموزش در مدارس، به ویژه مقطع متوسطه.

6ـ کاهش 50 درصدی شهریه دریافتی از دانشجویان دانشگاهها.

ج ـ مواضع و واکنشهای مخالفان و موافقان:

1 ـ موافقان اعتصاب:

فرایند اعتصاب مذکور با موافقت و مخالفت گروههای مختلفی همراه بود که در ادامه به ذکر نام و خواسته ها و نظرات هر یک از آنها می پردازیم:

1) دانشجویان بی بهره از امتیازات خاص اجتماعی:

این گروه از دانشجویان که نقش عمده ای را نیز تاکنون در پیشبرد اهداف اعتصاب و جدی شدن موضوع برای مسئولین امر بر عهده داشته و دست به اعمال خشونت آمیز زده اند، عموماً جزء قشرهای طبقه سوم اسرائیل محسوب می شوند که از کمکهای مالی دولت ـ که برای برخی از دانشجویان بین 35 تا 200 هزار شیکل در نظر گرفته می شود ـ بی بهره اند و طبعاً افزایش شهریه دانشگاهها بار مالی مضاعفی را برای آنان به همراه دارد، لذا آنان در صفوف اول اعتصاب قرار گرفته و باعث شدند که روزنامه جروزالیم پست در تاریخ 18/4/2007 از عبارت " Warning Strike"(ضربه هشداردهنده) برای تشریح روند اعتصاب بهره جوید.

فعال ترین گروه در این بخش، اتحادیه دانشجویان دانشگاه تل آویو است که تاکنون حضور فعالی در عرصه تظاهرات مختلف داشته است.

2) سازمان معلمان اسرائیل:

رئیس این سازمان، یوسی فاسرمن " Ussi Foserman" می گوید: "آنچه می خواهیم و تمام تلاشمان را برای رسیدن به آن به کار می گیریم، این است که سیستم آموزشی کشور به کلی تغییر یابد و برای معلمان و دانش آموزان اسرائیلی نویدبخش باشد. اگر روشن شود که نمی توانیم به این هدف برسیم و طرف مقابل یعنی وزارت دارایی قصد ندارد اصلاحات واقعی را اجرا کرده و حق معلمان را بدهد، از هر وسیله ای که در اختیار داریم استفاده خواهیم کرد که در آن صورت طبعاً مشکلی جدی به وجود می آید."

نکته قابل توجه، موضع روشنی است که فاسرمن در برابر وزارت دارایی گرفته و حتی وزارت مزبور را تهدید به ایجاد مشکل می کند.

3) کمیته هماهنگ کننده اعتصاب اعضای هیئت علمی:

پروفسور زوی کوهن (Zvi Cohen) که ریاست این کمیته را بر عهده دارد معتقد است شکل پرداخت حقوق اعضای هیئت علمیدانشگاهها باید در یک کمیته دانشگاهی بررسی شود و نباید کاملاً در اختیار کمیته شوحاط قرار داشته باشد.

4) اتحادیه دانشگاهیان اسرائیل:

پروفسور زیپی هکوهین (Tzipi Hekuhin)رئیس این اتحادیه در مصاحبه با خبرنگار تلویزیون رژیم صهیونیستی در تاریخ 13/4/2007 اعلام کرد: "ما با امضای توافقنامه دستمزد فردی، کاملاً مخالفیم و از کمیته شوحاط خواسته ایم این بند را حذف کند ولی تاکنون به خواسته ما پاسخ مثبت نداده و بی توجهی کرده اند." خبرنگار تلویزیون در توضیح موضوع گفت: امضای توافقنامه فردی منجر به کاهش دستمزد اساتید خواهد شد.

دولت اسرائیل، پیش از این، چندبار با این وعده که به دغدغه های جامعه آموزشی اسرائیل پایان می دهد یا با بهره برداری از شرایط اجتماعی حاکم بر اسرائیل در آستانه سالگرد هولوکاست، اعتصابها را متوقف کرده است، لذا همچنان این نگرانی برای اعتصاب کنندگان وجود دارد که پس از توقف این اعتصاب، دولت به تعهدات خود عمل نکند.

5) سازمان معلمان مدارس متوسطه:

ران ارز (Ron Erez)رئیس این سازمان که نقش حائز اهمیتی در سرایت اعتصاب به دبیرستانهای رژیم صهیونیستی داشته است مواضع خود را به شرح زیر اعلام کرد:

1ـ بررسی و پرداخت حقوق پایمال شده معلمین که مربوط به حق سنوات است.

2ـ مطالبه فوق العاده سختی شغل معلمان.

اقدامات سازمان معلمان مدارس متوسطه، زمینه های دیدار نمایندگان اعتصاب کنندگان با ایهوداولمرت و انجام مذاکرات برای حل منازعات بین کمیته شوحاط و وزارت دارایی و وزارت آموزش اسرائیل از یک سو و تشکلهای دانشجویی و دانش آموزی از سوی دیگر را فراهم آورد.

2 ـ مخالفان اعتصاب:

1) ایهود اولمرت (نخست وزیر):

دستور تشکیل کمیته جنجال برانگیز شوحاط، از سوی اولمرت صادر شد و او از حامیان جدی هیرچسون وزیر مستعفی دارایی و یکی از وزرای مورد انتقاد اعتصاب کنندگان است، لذا اولمرت به دلایل فوق یکی از مخالفان اصلی اعتصاب به شمار می آید.

در برخی از تظاهرات خیابانی دانشجویان، از جمله تظاهرات مورخ 18/4/2007، معترضین، شعار "اولمرت استعفا" را سر داده و مسبب عمده این وضعیت را نخست وزیر دانستند.

لازم به ذکر است که اولمرت در مواردی، تحت فشار افکار عمومی قرار دارد و همین موارد نیز می توانند بی اعتمادی و واکنش پذیری بالایی را علیه عملکرد وی رقم بزنند.

دو مورد برجسته در این رابطه عبارتند از:

1ـ اتهام در مورد اختلاس و فساد اقتصادی که از موضوعات بحث برانگیز و عمده مطبوعات علی الخصوص رسانه های راستگرای اسرائیل است.

2ـ اتهام در مورد ناتوانی در اداره جنگ 33 روزه با لبنان و به تبع آن ایراد خسارات زیاد از جمله ناامنی، فرار سرمایه ها و ایراد خسارات مادی.

2) یولی تامیر (وزیر آموزش):

تامیر یکی ازچهره های مطرح حزب کارگر است که در دولت باراک مسئولیت وزارت جذب و مهاجرت را بر عهده داشته و اکنون وزیر آموزش کابینه اولمرت است. وی همچنین سوابقی همچون دفاع از حقوق هم جنس بازان اسرائیل را در کارنامه خود دارد.

تامیر دارای مدرک دکتری سیاسی و از اساتید دانشگاه تل آویو بوده و اولین و مهمترین هدف خود در وزارت آموزش را "جلوگیری از کاهش بودجه وزارتخانه" اعلام کرده است. وی پس از تصدی وزارت آموزش، طی دستوری، احکام اخراج 600 معلم را لغو کرد.

لازم به ذکر است یولی تامیر پیشتر نیز به دلیل چاپ کتابهای تحصیلی که مرز رژیم صهیونیستی را محدود به اراضی 1948 نشان داده بود، مورد حمله لفظی برخی از حاخام های تندرو صهیونیست قرار گرفت و به پرداخت جریمه نیز محکوم شد.

تامیر امروز در جایگاهی قرار گرفته که گروههای مختلف تشکیل دهنده اعتصاب علی الخصوص گروههای دانشجویان، مصرانه برکناری وی از وزارت آموزش را خواستارند. تامیر در دیدار با "ران ارز" ضمن تأکید بر لزوم بهبود شرایط کاری معلمان اظهار داشت، اعتصاب را ناپسند می داند و از آن بیم دارد که این اعتصاب تأثیری منفی بر روند برگزاری امتحانات دیپلم در ماه آینده بگذارد. تامیر همچنین یک روز بعد اعلام کرد: "چنانچه هفته آینده اعتصاب معلمان ادامه یابد، وزارتخانه اش، به ناچار به دادگاه عالی کشور، برای صدور فرمان الزام معلمان برای بازگشت به محلهای کارشان متوسل خواهد شد."

3) آبراهام شوحاط:

شوحاط وزیر اسبق دارایی اسرائیل و عهده دار ریاست کمیته شوحاط بوده و طبعاً از افرادی است که بیش از همه، در معرض حمله مهاجمین قرار می گیرد و تندترین انتقادها علیه وی از سوی معترضین در جریان است.

وی که در این روزها تحت فشار زیاد موافقین اعتصاب قرار دارد، می گوید: کمیته او توسط دولت منصوب شده و امکان توقف فعالیت آن با درخواست معلمان و دانشجویان وجود ندارد. وی افزود: حتی اگر توصیه های این کمیته توسط دولت به کار بسته نشود، پیشنهادهای خود را ارائه خواهد داد.

شوحاط می گوید، قصدش تحکیم مبانی آموزش عالی و تعیین یک حد متوسط مالی برای بخش آموزشی است.

سخنگوی کمیته شوحاط نیز اظهار داشته است که هدف اصلی این کمیته، توسعه سرمایه گذاری مشترک در بخش آموزش اسرائیل است.

4) آبراهام هیرچسون:

هیرچسون یکی دیگر از اعضای کمیته شوحاط بود که به دنبال استعفا، از ترکیب کمیته مذکور خارج شد. وی پیش از حضور در کابینه اولمرت، مسئولیتهایی همچون عضویت در کنست پانزدهم، ریاست اتحادیه ملی کارگری، ریاست صندوق بهداشت لئومیت و... را برعهده داشت. در جریان اعتصابات اخیر، هیرچسون به عنوان یک عضو کادیما و متهم به مفاسد اقتصادی مورد اتهام قرار گرفت. وی در این رابطه، اتهام به اختلاس مالی از سازمانهای غیردولتی و دریافت دهها مورد رشوه را در سوابق خود دارد.

از سوی دیگر، وی از ناحیه اولمرت، در جهتاختصاص بودجه اضافی ـ به مبلغ یک میلیارد و 900 میلیون شیکل ـ به وزارت دفاع، تحت فشار قرار داشت.

وی در مورد اعتصابات همچنان به مذاکره با نمایندگان پرداخته و با دادن وعده های متعدد سعی در آرام کردن فضا به نفع دولت دارد، ضمن این که اکیداً از اعتصاب کنندگان درخواست کرده است که به اقدامات خود پایان دهند.

د ـ اقدامات مراجع سیاسی و انتظامی:

1 ـ کنست:

به دلیل وسعت یافتن ابعاد اعتصاب و فراگیر شدن آن در بخشهای مختلف آموزشی و ایجاد درگیری و زد و خورد در معابر عمومی شهرها، همچنین تعطیلی چند روزه بخش اعظم نظام آموزشی اسرائیل، مسئله به کنست راه یافته و این دستگاه که دارای جایگاه ویژه ای در نظام سیاسی و تصمیم گیری است با پیگیری حاخام میخائیل ملکیور رئیس کمیسیون آموزش کنست، هیئتی را برای پاسخگویی به مسئله تشکیل داد و با حضور اعضای این کمیسیون کار خود را آغاز کرد.

ملکیور هدف از تشکیل این کمیته را حل و فصل مشکلات ناشی از اعتصاب و پیدا کردن راه حلی برای برون رفت از بحران اعلام کرد. اهم اقدامات کنست شامل موارد ذیل می شود:

1) گفت و گو و ادامه مذاکرات با کمیته شوحاط.

2) بررسی امکان تصویب قوانین برای حل و فصل اعتصاب.

3) مذاکره با دولت برای پیگیری و اجرای پیشنهادهای مشترک هیئت پارلمانی و کمیته شوحاط.

بنابر گزارش اعضای کمیته و هیئت پارلمانی، این گروه مشترک ممکن است یکی از پیشنهادهای ذیل را به دولت ارائه بدهد:

1) کاهش سطح شهریه ها.

2) ارائه کمک مالی به دانشجویان کم بضاعت.

3) پرداخت شهریه براساس توانایی دانشجویان.

2 ـ دولت:

با توجه به این که 2 وزارتخانه به لحاظ شرح وظایف و ساختار حکومتی اسرائیل مسئول رسیدگی به اعتصاب بودند، اقدامات دولت را می توان در 3 بخش ذیل به اختصار بیان کرد:

1) مذاکره با نهادهای تصمیم گیرنده:

از جمله مهمترین اقداماتی که اعضای هیئت دولت علی الخصوص وزرای دارایی و آموزش و نخست وزیر انجام داده اند، مذاکره با نهادهای تصمیم گیرنده همچون کنست است تا بتوانند نظر مراجع تصمیم گیری در اسرائیل را با تصمیمات دولت همسو کنند.

2) مذاکره با نمایندگان اعتصاب کنندگان اعم از نمایندگان دانشجویان، اساتید ، معلمان و...

3) اقدامات پلیس: پلیس اقداماتی را همچون سرکوب گروههای دانشجویی حاضر در تظاهرات که دست به اعمال خشونت آمیز زده بودند را صورت داد.

از جمله موارد برخورد پلیس با معترضین، به حمله 250 نفر از دانشجویان دانشگاه تل آویو وشکستن نرده های دفتر کمیته شوحاط بازمی گردد که در جریان این اعتراضات پلیس دفنا کوهن رئیس اتحادیه دانشجویان دانشگاه تل آویو را دستگیر کرد و نامبرده تاکنون در بازداشت به سر می برد.

ه ـ پیش بینی وضعیت آتی اعتصاب:

قبل از پیش بینی وضعیت فراروی ادامه روند اعتصاب لازم است یک بار دیگر به اهم مسائل مربوط به این اعتصاب که شامل محورهای ذیل می شود اشاره داشته باشیم.

1) راهیابی مطالبات معترضین به کمیته شوحاط و تحت فشار قرار دادن شدید این کمیته.

2) همسویی افکار عمومی با اعتصاب کنندگان.

3) همراهی اساتید با دانشجویان معترض.

4) همراهی دانش آموزان علی الخصوص دانش آموزان مقطع دبیرستان با معلمان اعتصاب کننده.

5) اعمال فشارهایی علیه دولت اولمرت از طریق رسانه ها یا گروههای سیاسی رقیب، با ایراد اتهام به اختلاس، فساد مالی و...

به نظر می رسد با جمع بندی همه موارد فوق و با توجه به این که کمیته شوحاط تا پایان ماه می باید پیشنهادها و برنامه های خود را ارائه دهد پیش بینی می شود اعتصاب کماکان تا اواسط ماه می جریان داشته و در صورت برآورده شدن بخشی از خواسته های اعتصاب کنندگان با توجه به در پیش داشتن امتحانات دیپلم و پایان ترم دانشگاهها، این اعتصاب پایان یابد، هر چند که زیپی هکوهین رئیس اتحادیه دانشگاهیان اسرائیل، رسماً تهدید کرده است که "چنانچه خواسته های ما عملی نشود، در مورد تعطیلی دانشگاهها تصمیم خواهیم گرفت و اگر در مورد درخواستهایمان تضمین ندهند، دستگاه آموزش عالی را به اعتصاب می کشانیم."

مآخذ:

1. بولتن رویداد و گزارش اسرائیل، مؤسه علمی ـ تحقیقاتی ندا، شماره 322.
2. بولتن رویداد و گزارش، مؤسسه ندا، شماره مسلسل 339.
3. هفته نامه جنبش مقاومت اسلامی حماس، 12/6/1387، شماره 89.
4. شبکه 2 تلویزیون اسرائیل (22/1/1386).
5. شبکه عربی تلویزیون اسرائیل (24/1/1386).
6. هاآرتس (15/10/1385).
7. تلویزیون اسرائیل (23/1/1386).
8. www.pls.net. 1385/9/26.
9. http://old.did.ir/catalog/index.fa.asp?cn=rp 00020043407091310$$query=%D8 % A7 %... 2007/04/22.
10. www.haaretz.com/hasen/objescts/pages/Print ArticleEn.jhtml? itemNo=809031
11. www.jpost.org(1385/6/13).
12. http://www.haaretz com/hasen/objescts/pages/PrintArticleEn.jhtml?itemNo=846646.
13. http://web.israelinsider.com/Articles/Briefs/11135 .htm.
14. www.haaretz.com 2007/4/16.
15. http://www.haaretz.com/hasen/objescts/pages/PrintArticleEn.jhtml?item No=848229.
16. http://www.haaretz.com/hasen/objescts/pages/PrintArticleEn.jhtml?itemNo=848229.
17. http://www.alarab.co.il/view.php?sei=00012902
18. http://web.Isrealinsider.com/Articles/Briefs/11135.htm.
19. www.Gqomicis.com.
20. www.haaretz.com 2007/4/19.
21. www.haaretz.com 86/1/26.
22. http://www.haaretz.com/hasen/objects/pages/PrintArncleEn. jhtml? item No=848635 (2007/04/19).
23. www.alaran.co.il/uiew. php?sel=00012902.
24. http://web. israelinsider.com/Articles/Brief/11135.htm objects.pagers/print ArtideEn. jhtml? Item No848635.
25. www.haaretz.com/hasen.