غزه، طرح عقب نشینی ـ 2005

نوارغزه سرزمینی است با تراکم جمعیتی بسیار بالا (3400 نفر در هر کیلومتر مربع. اکثریت قریب به اتفاق سکنه آن اعراب فلسطینی و مسلمان هستند. این سرزمین چندان موردنظر و توجه صهیونیستها نیست. زیرا منابع خاصی ندارد و از نظر مواد غذایی، سوخت و بسیاری مسائل دیگر وابسته به رژیم صهیونیستی است. بخش مهمی از جمعیت شاغل آن کسانی هستند که در اراضی اشغالی 1948 به کار و فعالیت اشتغال دارند و از این نظر اقتصاد این منطقه شدیدا وابسته به اراضی اشغالی 1948 می باشد.

"اسحاق رابین" نخست وزیر مقتول این رژیم آرزو می کرد که غزه زیر آبهای مدیترانه برود. قسمت اعظم اتباع رژیم صهیونیستی نوارغزه را جزئی از خاک این کشور نمی دانند و چه بسا که اصولاً تمایلی هم نداشته باشند که در شرایط ناپایدار امنیتی با توجه به جمعیت انبوه فلسطینی و ضعف زیربناهای اقتصادی و منابع طبیعی؛ غزه جزئی از اسرائیل باشد.

الف ـ متن طرح اسرائیل:

طرح رژیم صهیونیستی در تابستان 2005 برای خروج از غزه ارائه شد. این طرح مورد موافقت جرج بوش رئیس جمهور نیز قرار گرفت. متن طرح اسرائیل به شرح ذیل می باشد:

حکومت اسرائیل براساس دیدگاههای بوشرئیس جمهور آمریکا، پایبندی خود را به اصل برقراری صلح در منطقه اعلام می دارد و تأکید می کند طرح عقب نشینی از غزه بدون مشارکت و همکاری فلسطینیان صورت می گیرد، بنابراین تصمیم برای اجرای طرح عقب نشینی براساس موارد ذیل اتخاذ گردید:

1 ـ بی تحرکی موجود در صحنه سیاسی کنونی بسیار زیان آور است و اسرائیل برای خروج از این بی تحرکی باید دست به اقدامی بدون همکاری فلسطینیان بزند.

2 ـ هدف این طرح گام برداشتن به سوی یک واقعیت امنیتی، سیاسی و اقتصادی بهتری است.

3 ـ در هر گونه حل و فصل آینده، هیچ گونه اسکان اسرائیلی ها در غزه صورت نخواهد گرفت.

4 ـ اسرائیل از کوششهای دولت ایالات متحده آمریکا برای ادامه روند اصلاحات در جهت ایجاد یک رهبری فلسطینی نوین که بتواند به تعهدات خود براساس نقشه راه عمل کند، پشتیبانی می کند.

5 ـ خروج از غزه و منطقه شمالی سامره از درگیری با فلسطینیان خواهد کاست.

6 ـ ادامه دادن به این طرح به تعهدات اسرائیل درباره مسئولیت خود در برابر فلسطینیان در غزه پایان خواهد داد.

7 ـ اقدام برای خروج از غزه با توافقهای به عمل آمده میان اسرائیل و فلسطینیان مخالفت ندارد.

1 ـ اصول طرح:

الف) نوار غزه:

1 ـ اسرائیل اقدام به تخلیه غزه و از جمله شهرکهای کنونی موجود می کند، اما در عین حال به حضور خود در خارج از غزه ادامه خواهد داد. این حضور شامل محور "فیلادلفیا" میان غزه و مصر نمی شود.

2 ـ با تکمیل این طرح، نیروهای امنیتی اسرائیل به طور دائم در غزه حضور نخواهند داشت.

3 ـ در نتیجه این اقدامات، ادعای اینکه نوارغزهیک منطقه اشغال شده می باشد، بی اساس خواهد بود.

ب) منطقه یهودا و سامره:

1 ـ دولت اسرائیل منطقه شمالی سامره (4 شهرک: غنیم، کدیم، سانور، حومش) و تمامی تأسیسات نظامی در آنها را تخلیه خواهد کرد و در مناطق بیرون آنها استقرار خواهد یافت.

2 ـ با تکمیل این طرح در منطقه هیچ گونه حضور دائمی نیروهای امنیتی اسرائیلی وجود نخواهد داشت.

3 ـ این اقدام فرصتی را برای حضور فلسطینیان در منطقه شمال سامره فراهم خواهد کرد.

4 ـ دولت اسرائیل در کنار جامعه بین المللی برای بهبودسازی ساختار زیربنایی جاده ها در یهودا و سامره اقدام خواهد کرد.

ج) روند تخلیه:

روند تخلیه تا پایان سال 2005 به اتمام خواهد رسید. شهرکها به 4 دسته و مجموعه تقسیم می شوند:

1 ـ مجموعه الف: مورغ، نتساریم، کفار دروم.

2 ـ مجموعه ب: شهرکهای شمال سامره: غنیم، کدیم، سانور، حومش.

3 ـ مجموعه ج: شهرکهای گوش قطیف.

4 ـ مجموعه د: شهرکهای شمالی نوارغزه: ایلی سینای، دوغیت، نیسانیت.

اقدامات لازم برای اجرای عقب نشینی به طور مرحله ای به عمل خواهد آمد. حکومت اسرائیل درباره تخلیه هر یک از مجموعه های بالا به طور جداگانه اقدام خواهد کرد.

د) دیوارحائل:

با توجه به مصوبه های دولت اسرائیل،حکومت تل آویو به احداث این دیوار ادامه خواهد داد.

2 ـ اوضاع امنیتی:

الف) نوارغزه:

1 ـ اسرائیل از حومه زمینی خارجی منطقه حمایت خواهد کرد و به تنهایی بر آسمان غزه تسلط خواهد یافت و به اقدامات نظامی خود در آبهای غزه نیز ادامه خواهد داد.

2 ـ نوارغزه به صورت خلع سلاح شده از اسلحه ای که با توافقهای کنونی موجود مطابقت دارد، درخواهد آمد.

3 ـ حکومت اسرائیل حق اصولی خود می داند برای دفاع از خود تمامی اقدامات پیشگیرانه و واکنشهای لازم را در برابر تهدیدهای به عمل آمده در غزه، اتخاذ نماید.

ب) یهودا و سامره:

1 ـ تخلیه شهرکهای شمال سامره و پایان دادن به هر گونه حضور نظامی در آن.

2 ـ اسرائیل حق خود می داند برای دفاع از خود تمامی اقدامات پیشگیرانه از جمله به کارگیری زور در برابر تهدیدهای احتمالی در این منطقه را اتخاذ کند.

3 ـ در دیگر مناطق یهودا و سامره حضور و فعالیتهای امنیتی اسرائیل ادامه خواهد یافت.

4 ـ اسرائیل اقدام به کاهش دادن مراکز نظارتی در یهودا و سامره خواهد کرد.

3 ـ کمکهای امنیتی به فلسطینیان:

اسرائیل موافقت می کند در صورت ایجاد هماهنگی با آن، مشورت و راهنمایی را در اختیار نیروهای امنیتی فلسطینی برای مبارزه با تروریسم ارائه دهد و با همکاری آمریکا، انگلیس، مصر و اردنو دیگران نظم را برقرار کنند. اسرائیل تأکید دارد بدون هماهنگی این کشورها با آن هیچ گونه حضور امنیتی خارجی در غزه و یهودا و سامره امکان پذیر نخواهد بود.

4 ـ محور فیلادلفیا:

اسرائیل بر حضور نظامی خود در طول مرز میان غزه و مصر تأکید می کند و در صورت فراهم شدن امکانات امنیتی، [اسرائیل] احتمال احداث فرودگاه و بندر در غزه را مورد بررسی قرار خواهد داد.

5 ـ تأسیسات غیرمنقول:

به طور اصولی واحدهای مسکونی و دیگر تأسیسات و اماکن مذهبی سالم بر جای نخواهند ماند. اسرائیل سعی خواهد کرد تأسیسات صنعتی، کشاورزی و بازرگانی این مناطق را در اختیار یک طرف سوم بین المللی قرار دهد که در آن فلسطینیانی که در عملیات تروریستی دست ندارند بتوانند به فعالیت بپردازند.

6 ـ ساختار زیربنایی:

تأسیسات مربوط به سیستم آب، برق و فاضلاب و ارتباطات در برابر پرداخت وجه و هزینه های آن به اسرائیل همچنان در اختیار فلسطینیان قرار خواهد گرفت. در عین حال اسرائیل به منظور کاهش ورود تعداد کارگران فلسطینی به اسرائیل اقدام خواهد کرد.

7 ـ گذرگاههای بین المللی:

الف) میان غزه و مصر: اوضاع موجود ادامه خواهد یافت. اسرائیل سعی خواهد کرد این گذرگاه را به منطقه مثلث مرزی که در جنوب مکان کنونی قرار دارد، منتقل کند.

ب) میان یهودا و سامره و اردن: اوضاع موجود کنونی ادامه خواهد یافت.

8 ـ اقدامات آماده سازی:

1 ـ روند تخلیه دارای اثرات بسیاری بر اوضاع شخصی شهرک نشینان دارد و دولت اسرائیل باید به کمک آنان پردازد.

2 ـ دولت اسرائیل معتقد است که باید با شهرک نشینانی که قرار است مناطق یاد شده را تخلیه کنند به گفتگو بپردازد.

3 ـ یک چهارچوب ویژه برای رویارویی با مسائل مربوط به طرح عقب نشینی به طور تدریجی تهیه خواهد شد.

4 ـ یک کمیسیون حکومتی با شرکت وزیران ذیربط در این زمینه تشکیل خواهد شد تا در کنار اجرای عقب نشینی بر ادامه احداث دیوارحائل نظارت کند.

5 ـ یک کمیسیون حکومتی مسئول برقراری هماهنگی درباره عقب نشینی تشکیل خواهد شد، اعضای آن عبارتند از: رئیس شورای امنیت ملی به عنوان رئیس و عضویت نماینده وزارت دفاع و ارتش، مدیران کل وزارتخانه های دارایی، دادگستری، خارجه صنایع، بازرگانی و کشاورزی و نماینده ای از دیوان نخست وزیری.

6 ـ کمیسیون برای بررسی مسائل مربوط به تخلیه، پرداخت غرامت و اسکان مجدد تشکیل می شود.

7 ـ آژانس یهود وظیفه دارد در اجرای فعالیتهای مربوط به اسکان شهرک نشینان اقدام کند.

8 ـ بدین منظور بخشی در نخست وزیری با نام "اداره اجرا" تشکیل می شود که وظیفه آن پرداخت غرامت و وام به شهرک نشینان است.

9 ـ اقدامات قانونی:

نخست وزیر در نزدیکترین فرصت لایحه قانون مسائل مربوط به تخلیه و پرداخت غرامت را تهیه خواهد کرد و در پارلمان مورد بررسی و تصویب قرار خواهد گرفت.

10 ـ دستورهای اجرایی:

دولت باید به ارائه دهندگان خدمات حیاتی به شهروندان کمک کند تا به این کمکهای خود ادامه دهند از جمله:

الف) تمامی طرحهای ساختمانی دولتی که اقدامات اجرایی آن آغاز نشده است متوقف می شود.

ب) کمیسیون وزارتی مسئول بلوکه کردن تمامی طرحها و قراردادهای مربوطه می باشد.

ج) متوقف کردن اقدامات مربوط به تمامی طرحهای زیرساختاری.

د) ممنوعیت صدور هر گونه مجوز برای ساختمان در مناطق مورد تخلیه.

11 ـ اصول پرداخت غرامت:

الف) روزی است که حکومت تصمیم برای تخلیه را مورد تصویب قرار داد.

ب) غرامت مناسب به افراد مستحق دریافت آن پرداخت خواهد شد

ب ـ اصول مبنایی طرح تخلیه غزه:

طرح عقب نشینی یکجانبه شارون برپایه چند اصل طراحی شده است: خروج از بن بست کنونی در روند صلح، بهبود وضعیت امنیتی در سرزمینهای اشغال 1948، خروج جمعیت یهودی ساکن در شهرکهای واقع در این منطقه، جلب حمایت بین المللی برای رژیم صهیونیستی، حمایت از تلاشهای آمریکا برای اصلاح تشکیلات خودگردان فلسطینیان و متعهد ساختن فلسطینیان و کشورهای عرب از جمله مصر نسبت به امنیت این رژیم.

مقامهای اسرائیل استدلال می کنند که عقب نشینی از غزه قطعا از حمله به اتباع اسرائیلی خواهد کاست و سبب می شود که گروههای فلسطینی آرام تر شوند. استدلال آنها این است که فلسطینیان باید در برابر حفظ آرامش به چیزی که برایشان ارزشمند باشد دست یابند.

این عقب نشینی شامل چهار شهرک گانیم، کادیم، سانور، و هومش در شمال کرانه باختری نیز می شود.

ج ـ هدف عقب نشینی از غزه:

به گزارش سایت اسرائیل اینسایدر (20/7/1383 ـ 11/10/2004) داو ویسگلاس رئیس دفتر آریل شارون درباره طرح تخلیه غزه اظهار داشت که هدف طرح عقب نشینی از غزه، جلوگیری از تشکیل دولت فلسطین است.

وی که از طراحان طرح عقب نشینی از غزه محسوب می شود در این باره گفت، اجرای این طرح باعث عدم اجرای طرح نقشه راه می شود. وی افزود وقتی طرح نقشه راه متوقف شود، از تشکیل دولت فلسطینی جلوگیری می شود و بحث در مورد آوارگان فلسطینی و نیز مرزها و بیت المقدس نیز متوقف می گردد.

رئیس دفتر شارون اعتراف کرد که هدف طرح عقب نشینی از غزه متوقف کردن روند مذاکره با فلسطینیهاست. زیرا این روند برای اسرائیل تعهدات زیادی به بار می آورد که علاوه بر تشکیل دولت فلسطین، تخلیه شهرکهای یهودی نشین و تقسیم بیت المقدس نیز به دنبال آن می باشد. وی افزود به گفته شارون، طرح عقب نشینی از غزه باعث می شود که ساکنان شهرکهای یهودی نشین در کرانه باختری خانه های خود را ترک نکنند.

ویسگلاس همچنین تصریح کرد در پاییز سال 2003 به این نتیجه رسیدیم که دیگر تحمل وضعیت موجود را نداریم. اگرچه آمریکاییها اوضاع را کاملاً درک می کردند و تمامی انتقادات نیز متوجه فلسطینیها بود، اما شارون به این نتیجه رسید که این وضعیت ادامه نخواهد یافت و آنها ما را رها نمی کنند. زمان به نفع ما نبود و همه چیز در داخل کشور به سمت فروپاشی می رفت. اقتصاد اسرائیل در رکود به سر می برد و طرح ژنو نیز حمایتهای زیادی را به خود جلب می کرد.

البته اظهارات ویسگلاس با واکنش شدیدی از سوی برخی سیاستمداران رژیم صهیونیستی مواجه شد. آنها شارون را متهم کردند که با اعزام ویسگلاس به سوی راستگرایان درصدد برآمده است تا با گفتن این مسئله که طرح عقب نشینی توقف روند صلح را دنبال می کند، آنها را آرام نماید. اما دفتر شارون با رد ادعای مخالفان اعلام نمود که اظهارات ویسگلاس از برخی ملاحظات سیاسی نشأت گرفته است.

آریل شارون نیز پس از اظهارات ویسگلاس اعلام کرد که همچنان به اجرای طرح نقشه راه مفید است. اعضای گروه چهارجانبه (آمریکا، روسیه، اروپا و سازمان ملل) تلاش می کنند که طرح عقب نشینی از غزه در راستای طرح نقشه راه انجام شود، اما مقامات اسرائیلی به طور غیرمستقیم اعلام می کنند که عقب نشینی از غزه یکجانبه است.

د ـ مراحل طرح تخلیه نوارغزه:

تخلیه غزه از شهرک نشینان یکی از جنبه های اصلی طرح است. زمانی که از طرح تفکیک، صحبت می شود منظور اصلی خروج تمامی شهرک نشینان از اراضی موردنظر این رژیم برای تأسیس کشور فلسطینی است. خروج نظامیان صهیونیست پس از طرح تفکیک، عملی می شود (عقب نشینی اساسا برای نظامیان معنی پیدا می کند) تخلیه شهرک نشینان در آغاز داوطلبانه است.

شهرک نشینان داوطلب خروج از غزه از ماه اوت سال 2004 می توانند با مراجعه به اداره مسئول طرح تفکیک موسوم به "سلا" درباره غرامت با اسرائیل مذاکره می نمایند. پرداخت غرامت نیز در صورت استقبال شهرک نشینان از نوامبر 2004 آغاز می شود. خروج داوطلبانه تا چهاردهم اوت 2005 ادامه می یابد.

از آنجا که احتمالاً جمع زیادی از شهرک نشینان حاضر به خروج داوطلبانه نشوند، کابینه از ماه نوامبر 2004 مذاکره با آن دسته از شهرک نشینانی که حاضر به خروج داوطلبانه نیستند را آغاز می کند. دولتاسرائیل در ماه دسامبر 2004 باید مشخص کند که مردم خارج شده در کجا اسکان داده شوند و وضعیت اشتغال آنها نیز باید مشخص گردد بیشتر یهودیان مقیم غزه کشاورزند و بخش مهمی از کشاورزی و تولیدات مواد غذایی نوارغزه توسط همین معدود یهودیان شهرک نشین صورت می گیرد. لذا باید برای آنها زمینهای کشاورزی در داخل سرزمینهای اشغالی 1948 فراهم شود. از چهارده اوت 2005 نوارغزه و شهرکهای یهودی آن منطقه بسته نظامی اعلام شده و به باقیمانده شهرک نشینان دو هفته مهلت داده خواهد شد تا از این مناطق خارج شوند.

از اول سپتامبر خروج اجباری آغاز می شود و ظرف دو هفته تمام شهرک نشینان یهودی از نوارغزه بیرون برده می شوند و تمام اموال غیرمنقول آنها نیز تخریب می گردد. 15 سپتامبر 2005 خاتمه این مرحله و خاتمه عقب نشینی از غزه است.

ارتش استقرار نیروهای خود در اراضی اشغالی 1948 را از 15 سپتامبر آغاز می کند. نواحی صنعتی موجود بین نوارغزه و رژیم صهیونیستی یعنی کارنی و اریز به مراجع بین المللی واگذار می شود تا اینکه پس از محاسبه خسارت این رژیم، نهادهای بین المللی که در آینده مشخص خواهد شد غرامت آن را بپردازند.

ه ـ نقش ارتش در تخلیه غزه:

نواحی اشغالی 1967 یعنی کرانه باختری رود اردن، نوارغزه و بلندیهای جولان تحت کنترل نظامی ارتش اسرائیل قرار داشته و ارتش امور این مناطق را اداره می کند. بنابراین طرح عقب نشینی نیز باید توسط مقامهای نظامی و وزارت دفاع هدایت شود. شهرکهای موجود در نوارغزه با تمهیدات امنیتی خاص حفاظت می شوند. شهرک نشینان از جاده های خاص خود استفاده می کنند که کنترل آنها با ارتش است. مرزها توسط ارتش کنترل و محافظت می شوند و ارتش این رژیم با ایجاد موانعی نوارغزه را از مناطق 1948 جدا می سازد. مسئولیت امنیت آبها و آسمانغزه نیز با نیروی دریایی و هوایی اسرائیل است.

عبور و مرور از غزه به اراضی اشغالی 1948 و بالعکس کاملاً توسط ارتش کنترل می شود. فلسطینیان در سراسر این منطقه (نوارغزه) تنها از چند گذرگاه مشخص و معین می توانند به قلمرو اسرائیل وارد شوند و چنین وضعیتی در مرز مصر نیز وجود دارد. گذرگاههای موجود بین نوارغزه و قلمرو این رژیم عبارتند از اله سینای، اریز، نحال اوز، کارنی، کیسوفیم، سوفا و کرن شالوم. همه اینها نیز به یک اندازه اهمیت ندارند. بیشترین نقل و انتقال بار و مسافر از گذرگاه کارنی انجام می شود. گذرگاههای اریز و کیسوفیم در مراتب بعدی اهمیت قرار دارند. بین مصر و غزه نیز در محل رفع و نزدیک فرودگاه بین المللی غزه پاسگاههای مرزی و ایستگاههای عبور و مرور مرزی احداث شده است که تمامی آنها در کنترل ارتش اسرائیل است.

وزارت دفاع متصدی بررسی وضعیت شهرکها و اعلام شهرکهایی است که باید برچیده شوند. در ژوئیه سال 2004 وزارت دفاع، اسامی برخی شهرکهایی که به صورت غیرقانونی در نواحی اشغالی 1967 ساخته شده و باید برچیده شوند را اعلام کرد. "ژئف بویم" معاون وزیر دفاع از حزب لیکود به وجود 22 شهرک غیرقانونی اشاره کرد که باید از این نواحی خارج شوند.

چنانکه در مراحل عقب نشینی ذکر شد مرحله اجباری طرح برعهده ارتش است، اما تا قبل از آن تخلیه به صورت داوطلبانه خواهد بود. ارتش از نیمه اوت منطقه غزه را تحت محاصره قرار می دهد و هر گونه رفت و آمد به آن ممنوع می شود. این تدبیری است که کابینه رژیم صهیونیستی اندیشیده تا اینکه به عناصر افراطی یهودی اجازه آشوبگری در منطقه داده نشود. این رژیم نگران بود که اگر طرح تفکیک به مراحل اجباری آن برسد این امکان وجود دارد که یهودیان مذهبی افراطی از نقاط مختلف قلمرو این رژیم به نوارغزه رفته و درصدد جلوگیری از تخلیه شهرکها برآیند.

ارتش در سال 1982 نیز در شهرک "یامیت" واقع در شبه جزیره سینا با شهرک نشینانی که حاضر به تخلیه نبودند، درگیر شد. در آن زمان رژیم صهیونیستی به موجب پیمان صلح کمپ دیوید با مصر می بایست شبه جزیره سینا را به آن کشور باز می گرداند و شهرکهای ساخته شده در آن ناحیه را نیز برمی چید. جالب است که در برچیدن شهرکهای سینا نیز دستور سرکوب معدودی شهرک نشین مقیم یامیت از ناحیه "آریل شارون" صادر شد.

ارتش از ابتدای سپتامبر، خروج اجباری شهرک نشینان ناحیه غزه را به اجرا می گذارد و همزمان به تخریب ساختمانها و اماکن بازمانده از آنها می پردازد.

تأمین امینت شهرک نشینان نیز با ارتش می باشد. اصولاً تأمین امنیت و موفقیت طرح تفکیک وظیفه ارتش است. در این زمینه اختلاف نظری بین "شائول موفاز" وزیر دفاع و "تساهی هنگبی" وزیر امنیت عمومی بروز کرد. موفاز خواهان آن بود که پلیس مرزی، شهرک نشینان را خارج کرده و وزارت دفاع و ارتش بر این عملیات نظارت نمایند. اما هنگبی که نیروی پلیس مرزی جزء وزارتخانه تحت سرپرستی اوست معتقد بود که نیروهای پلیس و پلیس مرزی نباید در این عملیات دخالت کنند و این عملیاتی است که تنها از عهده ارتش برمی آید.

و ـ نظرات و انتقادات نظامیان:

ظاهرا طرح اولیه عقب نشینی کامل تر بوده است، به این معنی که این رژیم از مرزهای غزه نیز عقب نشینی کرد، اما نظامیان علی رتبه با این امر مخالفت کردند و خواهان ادامه کنترل مرز غزه با مصر و به ویژه گذرگاه حساس فیلادلفی یا صلاح الدین از سوی ارتش گردیدند. استدلال آنها این بود که از این محل قاچاق اسلحه صورت می گیرد و حضور ارتش به منظور جلوگیری از این امر لازم است. به دنبال آن شارون در طرح خویش تغییراتی ایجاد نمود و به موجب آن مقرر گردید ارتش رژیم صهیونیستی درمرز غزه با مصر به صورت موقتی باقی بماند و تا زمانی که تمهیدات لازم برای حفظ امنیت توسط طرفهای فلسطینی و مصری برقرار شود این مناطق را همچنان کنترل خواهد کرد.

نظامیان نسبت به مفاد بازبینی شده طرح عقب نشینی نیز انتقاد داشتند. بسیاری از آنان حاضر نشدند که در جلسات ماه مه سال 2004 که با حضور شارون برگزار شد درباره طرح بازبینی شده اظهارنظر کنند و تحفظ نمودند. این در حالی بود که شارون قصد داشت با جلب نظر موافق فرماندهان عالی رتبه نظامی، نگرانیهای امنیتی وزیران کابینه خود را خاتمه دهد. آنها برخی قسمتهای طرح بازبینی شده را قبول نداشتند. مثلاً در طرح بازبینی شده، شهرکها برحسب دشواریهای امنیتی خود به چهار گروه تقسیم می شوند (گروه اول شهرکهای موراگ، نتزاریم، کفرداروم، گروه دوم چهار شهرک شمال کرانه باختری، گروه سوم شهرکهای مجتمع گوش قطیف و گروه چهارم شهرکهای اله سینای، دوگیت، ونیسانیت) خروج از این شهرکها طی چهار مرحله صورت می گیرد.

اما به نظر فرماندهان ارتش تخلیه باید یکباره در همه شهرکها انجام شود و بولدوزرها تمام تأسیسات این شهرکها را تخریب کنند. بی میلی و بی رغبتی نظامیان عالی رتبه نسبت به طرح عقب نشینی بازبینی شده اسباب ناخشنودی شارون را فراهم آورد. بنابه اعلام برخی مقامهای دفتر شارون "انتظار نخست وزیر این بود که نظامیان از طرح مزبور حمایت کرده و از آن استقبال نمایند، زیرا این طرح آنها را از نگرانیهای مربوط به ناحیه پردردسری مانند غزه نجات می دهد.

درواقع شارون از نظامیان عالی رتبه ای که هر سال به هنگام بودجه بندی و تصویب آن به هزینه های هنگفت نظامی ناحیه غزه اشاره می کنند؛ انتظار داشت حال که طرح تخلیه به این وضعیت خاتمه می دهد، از طرح مزبور حمایت کنند.

پیش تر سرلشکر "گیورا آیلاند" که زمانی در شاخه اطلاعات نظامی ارتش خدمت کرده بود و سپس مشاور امنیت ملی شارون نخست وزیر ومسئول کمیته تازه تأسیس اجرای طرح عقب نشینی یکجانبه شد در انتقاد از طرح مزبور گفته بود که "طرح عقب نشینی یکجانبه می باشد از استراتژی خاصی پیروی نمی کند." به نظر او این طرح اساسا برمبنای تشکیل دو کشور (فلسطینی و یهودی) در سرزمین تاریخی فلسطین استوار است که بسیاری از نظامیان و مقامهای دفاعی چنین رویکردی را قبول ندارند. چرا که از نظر آنها، کشور فلسطینی باید در جای دیگری (برای مثال اردن) تشکیل شود.

آیلاند این طرح را مبتنی بر نقش امنیتی خاصی برای مصر به دنبال عقب نشینی صهیونیستها از غزه می داند حال آنکه به نظر او مصر هنوز چندان قابل اعتماد نیست و مقامهای رژیم صهیونیستی قدرت روزافزون نظامی مصر را خطری برای امنیت این رژیم می دانند.

آیلاند معتقد نیست که این رژیم با عقب نشینی به مرزهای 1967 به امنیت دست یابد، زیرا مرزهای 1967 هیچ گاه برای صهیونیستها امن شناخته نمی شد. همچنین در طرح عقب نشینی یکجانبه مسئله تهدیدات حماس برای امنیت صهیونیستها روشن نشده و راهکار مشخصی علیه آن وجود ندارد.

نقطه ضعف دیگر طرح از نظر آیلاند مسئله نقش سازمانها و نیروهای بین المللی در منطقه است. این نیروها حائل بین رژیم صهیونیستی و فلسطینیان خواهند بود. اما هیچ تضمینی وجود ندارد که بتوانند جلوی حملات گروههای فلسطینی را بگیرند. همان طور که بنابه ادعای آیلاند "یونیفیل" که نیروی میانجی ملل متحد در لبنان است و در مرز بین المللی بین لبنان و فلسطین اشغالی مستقر است تمایلی به جلوگیری از حملات حزب الله به جلوگیری از حملات حزب الله (که گاهی استفاده از زور را ضروری می سازد) نشان نداده است.

برخی نظامیان حرکتهای سیاسی علیه طرح عقب نشینی را آغاز کرده اند. نمونه آن جنبش "روح جدید" (A new Spirit) است. جنبش روح جدید توسط تعدادی از نظامیان سابق راستگرا ایجاد شد ودرصدد بود تا با طرح عقب نشینی مبارزه کند. از جمله بنیانگذاران آن سرهنگ "موشه هگار" فرمانده دانشکده مقدماتی نظامی "یاتیر" در ناحیه الخلیل در جایی موسوم به "تپه های حبرون" (الخیل) است. آنها شکل دیگری از نمود در ارتش را نمایندگی می کردند.

تمرد از اجرای دستوراتی که از آنان می خواهد یهودیان را از خانه هایشان در غزه بیرون کنند. اما "دانی زمیر" مسئول دانشکده مقدماتی نظامی "اسحاق رابین" در "اورانیم" با هگار موافق نبود. او تمرد از فرمانهای مربوط به اخراج یهودیان از غزه را درست و مشروع نمی دانست و معتقد بود که تخلیه غزه از یهودیان و خروج ارتش اسرائیل از آنجا سبب می شود که یکی از مسائل مهمی که مسبب تمرد در ارتش بود حل شود.

درواقع بسیاری از سربازان جوانی که برای خدمت سربازی به نوارغزه می رفتند حاضر نبودند که دستور فرماندهان خود را مبنی بر خشونت با فلسطینیان اطاعت کنند و محظورات اخلاقی را دلیل این نافرمانی می دانستند و حالا دیگر این مسئله حل خواهد شد.

ز ـ تمهیدات ارتش برای دوره پس از عقب نشینی:

ارتش رژیم صهیونیستی این حق را برای خود محفوظ نگه داشته که در صورت لزوم وارد ناحیه غزه شود (حق اقدامات پیشگیرانه و استفاده از نیروی نظامی علیه تهدیدات). این بند در هنگام حملات گروههای فلسطینی یا وقوع درگیریهای جدید بین دو طرف اثر خود را نشان می دهد. همچنین مقامهای نظامی از حضور نیروهای پاسدار صلح بین المللی در غزه حمایت می کنند که می تواند تا حدی مانع از درگیری طرفین گردد.

رژیم صهیونیستی از زمانی که طرح عقب نشینی از غزه را اعلام کرد کوشید که گروههای فلسطینی مخالف خود و از جمله حماس را از طریق ترور رهبرانی نظیر شیخ احمد یاسین و عبدالعزیزالرنتیسی تضعیف کند. به علاوه سیستمهای نظارتی و دفاعی خود در برابر حملات این گروهها را تقویت می کند. نمونه آن استفاده از بالونهای شناسایی بر روی نوارغزه و یا طرح "سپر دیوار منسوج" است که می تواند خانه های اتباع این رژیم در شهرهایی نظیر سدروت یا عسقلان ـ یعنی شهرهایی که در معرض حملات موشک قسام گروههای فلسطینی هستند ـ را در برابر این موشکها مقاوم سازد. (ن. ر: نوارغزه، عقب نشینی رژیم صهیونیستی از)

مآخذ:

1. بولتن رویداد و گزارش اسرائیل، (حوزه نظامی ـ امنیتی)، 18/6/1383، شماره 4ـ226 و شماره 4ـ221.
2. بولتن رویداد و گزارش اسرائیل، (سیاسی ـ داخلی)، شماره 3 ـ 230، 29/7/1383.
3. www.aodsna.com.
4. Anthony H.cordesman, Peace and War, The Arab-Israeli military balance enters 21st century, 2002.
5. http://www.jcpa.org.il/vp 521.htm.
6. http://www.haaretz.com/hasen/objects/pages/Print Article En.jhtml? item No=437329.
7. http://www.haarelz.com/hasen/objects/pages/print Aricle En.jhtml? item No=43329.
8. Israili-palestinian.Interim Agreement on the west Bank and Gaze Strip.Map #2.
9. http://www.maarivenglish.com/index. cfm?fuseaction=print Article ID=9427.