سیلور، ابا هیلل (1963-1893)

[[سیلور، ابا هیلل (1963-1893)|ابا هیلل سیلور]] (Abba Hillel Silver)حاخام آمریکایی و از رهبران صهیونیسم است. وی در لیتوانی متولد شد و در سال 1901 به آمریکا مهاجرت کرد و از جوانی به جرگه صهیونیست ها پیوست و باشگاهی برای کودکان دوستدار صهیون تأسیس نمود. بر همین اساس، در اتحادیه صهیونیستی آمریکا عضو شد. او از اولین حاخام های اصلاح طلبی محسوب می شود که به جنبش صهیونیسم پیوستند و با گرایش های ضدصهیونیستی در میان یهودیان اصلاح طلب به مبارزه برخاستند. سیلور در اختلافات میان براندیز و وایزمن (1921-1920) جانب براندیز را گرفت، اما بی درنگ به آغوش سازمان صهیونیسم بازگشت و در بسیاری از کنگره های صهیونیستی، نمایندگی صهیونیست های آمریکا را برعهده داشت و در تأسیس ندای واحد یهود و ندای واحد فلسطین شرکت کرد.

در اثنای تبلیغات و تلاش های صهیونیسم برای تأسیس دولت صهیونیستی، با استفاده از ابزارهایدیپلماتیک و سنتی و فشار افکار عمومی به تلاش های خود شدت بخشید؛ بی آنکه نگران متهم شدن به وفاداری دوگانه باشد. از سال 1943، در آنچه که بعدها لابی (گروه فشار) صهیونیستی شناخته شد، شرکت داشت. در سال های 1945 تا 1947 ریاست سازمان صهیونیستی آمریکا را برعهده داشت و پس از آن نیز تا پایان عمر رئیس افتخاری آن بود.

پس از برپایی دولت صهیونیستی، میان سیلور و بن گوریون برخورد و اختلاف پیش آمد. بن گوریون همواره به یهودیان جهان به چشم وسیله صرف برای تحقق عالی ترین هدف یهودی یعنی دولت صهیونیستی نگاه می کرد، اما سیلور و رهبران صهیونیسم وطنی با این نگرش بن گوریون موافق نبودند و بر دوگانگی وفاداری یهودیان آمریکا اصرار داشتند؛ از نظر آنان وفاداری سیاسی یهودیان آمریکا به کشورشان و وفاداری احساسی و فرهنگی آنان به اسرائیل بود.

روابط سیلور با بن گوریون را می توان در چارچوب روابط کلی وطنی هایی که کمک مالی می فرستادند و وطن گزین هایی که وظیفه اصلی اشغال (یا وطن گزینی) را برعهده داشتند، تعریف کرد؛ رابطه ای که در آن واحد حب و بغض را با هم جمع می کند. چشم دوختن هر دو نفر به ریاست (سیلور و بن گوریون) موجب بالا گرفتن تضاد و اختلاف میان آن دو شد. اما وطن گزین ها به شدت با دادن هر نقشی به وطنی ها مخالفت می کردند.

سیلور از طرفداران تقویت بخش خصوصی در اقتصاد اسرائیل بود که این امر تهدید بزرگی برای دیوانسالاری صهیونیست های کارگر حاکم بود. سیلور مشیحانی مشرب بود و اندیشه اصلاح طلبی و طرفداری از همانندی و بینش مشیحانی را درمی آمیخت بود؛ او عقیده داشت که صهیونیسم فقط راه حلی برای مشکل پناهندگان [یهودی ]نیست، بلکه پدیده ای معنوی برای نجات و رهایی ملت یهود است.

تأملاتی در ماشیح منتظر در یسرائیل قدیم و ریشه های اختلاف یهودیت با دیگران ادیان از تألیفات اوست.

مأخذ:

1. المسیری، عبدالوهاب: دایره المعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهش های تاریخ خاورمیانه، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین، جلد ششم، چاپ اول، پاییز 1382.