آرای یهودیان در اروپای غربی و آمریکا لاتین

آرای یهودیان (The Jewish Vote) در کشورهای اروپایی غربی، مستثنای از این قاعده کلی نیست که این دولت ها از نظر استراتژیک از اسرائیل حمایت می کنند و گروه های یهودی حاضر در این کشورها، به وطن خود وفادارند. از این رو، این گروه های ممکن است از دولت اسرائیل حمایت و به نفع آنان اعمال فشار نمایند؛ اما این امور در داخل چارچوب وابستگی به وطن و پذیرش قراردادهای اجتماعی رایج در آن است و نمی توان سیاست های هریک از این دولت ها را از دیدگاه میزان نفوذ صهیونیسم یا آرای یهودیان تفسیر کرد. برای مثال دردوران قدرت ژنرال دوگل، هنگامی که دولت فرانسه موضعی خصمانه در قبال اسرائیل اتخاذ و صادرات سلاح به آن کشور را ممنوع کرد، علت این امر ضعف نفوذ یهودیان در فرانسه نبود. بلکه، سیاست دوگل در ایجاد شخصیت مستقل برای اروپا در کنار دو قدرت بزرگ آن دوران بود.

همچنین هنگامی که فرانسه این تحریم را از دولت اسرائیل برداشت، علت آن افزایش آرا یا نفوذ یهودیان در فرانسه نبود. در هرحال، یهودیان فرانسه، کمتر از یک درصد مجموع جمعیت این کشور را تشکیل می دهند (700 هزار نفر از مجموعه 54 میلیون نفر). در این گروه یهودی، همبستگی شدید دیده نمی شود؛ زیرا آنان به یهودیان سفارد شرقی و یهودیان غربی تقسیم می شوند.

این یهودیان عمدتا در پاریس و برخی شهرهای دیگر حضور دارند و همین امر موجب نزدیکی آنان بهمراکز تصمیم گیری شده است، اما در عین حال یهودیان در بیشتر نواحی فرانسه حضور ندارند. این بدان معنا نیست که فرانسویان یهودی هرگز تأثیرگذار نیستند. بی تردید آنان به ویژه در رسانه های فرانسه دارای تأثیری عمیق هستند. اما تأثیر آنان ناشی از فرانسوی بودن آنهاست.

در این زمینه می توان از سیاست انگلستان نیز یاد کرد که به حمایت از اسرائیل پای بند است و تقریبا به طور کامل از مواضع آمریکا جانبداری می کند. اگر به آرای یهودیان این کشور نظری بیندازیم، در می یابیم که یهودیان جمعیت زیادی در این کشور ندارند. شمار یهودیان انگلستان از 6/0 درصد مجموع جمعیت انگلستان فراتر نمی رود و آنان از لحاظ نفوذ اقتصادی نیز قدرت چندانی ندارند و از سوی دیگر، آرای آنان در چند حوزه تقسیم شده است (که در اینجا مجال بحث آن نیست). با این حال، شمار یهودیان در پارلمان انگلستان در سال 1983 به 28 نفر از مجموع 650 عضو می رسید.

این نسبت بیش از نسبت جمعیت یهودیان به کل جمعیت انگلستان است. اما این نمایندگان از حوزه هایی بودند که حضور یهودیان در آنها غیرعادی تلقی نمی شد؛ یعنی آنان به عنوان افرادی انگلیسی، اعضای احزاب انگلستان شده بودند. تعداد نمایندگان یهودی در پارلمان انگلستان در سال 1974، به 46نفر می رسید. بنابراین می بینیم که حضور یهودیان در پارلمان کاهش زیادی داشته است. اما نمی توان این کاهش را در چارچوب فعالیت های یهودی بررسی کرد. بلکه ناگزیر باید به فعل و انفعالات جامعه انگلستان و یهودیان آن توجه نمود. لذا این کاهش نشانه کاهش نفوذ صهیونیسم در انگلیس نیست همچنان که نمی توان حضور پنج وزیر یهودی در یکی از کابینه های تاچر را (1986) نشانه افزایش این نفوذ دانست.

موضع انگلیس در قبال اسرائیل موضعی استراتژیک و اصولی است که با کاهش نفوذ یهودیان در این کشور و حتی محو کامل آنان از صحنه انگلستان (مسأله ای که برخی ناظران آن را پیش بینی می کنند) تغییری نخواهد کرد.

شایسته است که به آرای یهودیان در آمریکای لاتین نیز اشاره ای کنیم. در ابتدا باید بگوییم که تعداد یهودیان در تمام کشورهای این منطقه بسیار اندک است. شاید تنها استثنایی که در این مورد وجود داردآرژانتین باشد که بیشتر یهودیان آمریکای لاتین در این کشور گرد آمده اند و اکثرا ساکن شهر بوینس آیرس هستند. این یهودیان هیچ نقش فعالی در تعیین سیاست خارجی آرژانتین ندارند. دولت نظامی این کشور، حامی اسرائیل است و از این رژیم سلاح می خرد. اما در مقابل، یهودیان این کشور در فقر و بیچارگی به سر می برند. جالب آن که حتی یک رئیس جمهور عرب تبار نیز در این کشور برگزیده شده است! علاوه بر این گروه های یهودی آمریکای لاتین گروه های نامتجانس و گونه گونند و از این رو، آرای آنان نامتجانس و پراکنده است.

نظام های سیاسی آمریکای لاتین نیز تحت سیطره سران کاتولیک و لاتین است و همین موجب تضعیف نفوذ یهودیان در این نظامهاست. از سوی دیگر ضعف روند دموکراسی در آمریکای لاتین، خود موجب می شود که انتخابات سیاسی در مقایسه با ایالات متحده، بی اهمیت باشد و به طور کلی کودتاهای پی درپی نیز موجب کم اهمیت شدن انتخابات می شود.

مأخذ:

1. المسیری، عبدالوهاب: دایره المعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهش های تاریخ خاورمیانه، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین، جلد ششم، چاپ اول، پاییز 1382.