گرینبرگ، اوری زِوی

یکی از شاعران مشهور عبری زبان قرن بیستم، و شاعر راستگرای افراطی جنبش صهیونیسم می باشد. در سال 1896 در شرق "گالیسیا" [واقع در شمال غربی اسپانیا] متولد شد و در "لفوف" تحصیل کرد. در سال 1912 شروع به سرودن قصیده هایی به زبانهای عِبری و یدیشی نمود و اولین دیوان اشعار وی در سال 1915 منتشر شد. در سالهای 1918 ـ 1915 در ارتش اتریش خدمت کرد و در سال 1918 خدمتش تمام شد و به گالیسیا بازگشت. در سال 1921 به ورشو عزیمت نمود و در سال 1923 به فلسطین مهاجرت کرد.

در دره "جِزریل" و "بِتاح تکفا" به کشاورزی پرداخت و عضو حزب احدوت هاعفوداه شد و قصایدی را در روزنامه ها و مجله های حزبی در سرزمین فلسطین منتشر کرد، و از جمله همکاراندوره ای روزنامه "داوار" بود. جنبشی را در راه احیای زبان عبری رهبری کرد و از اواخر دهه 30 از نگارش به زبان دیگری غیر از عبری خودداری کرد و برای بار دوم تا دهه 50 چیزی به زبان یدیش ننوشت.

پس از واقعه قیام فلسطینیان در سال 1929، از جنبش کارگران [یهود] جدا شد و به اصولگراهای صهیونیست پیوست و به همراه "آبا آهایمائیر" و "یهوشواهاشیل یگین" جناحی رادیکال را رهبری کرد که در برخی موارد در برابر "ژابوتنسکی" اقدام به موضع گیری کرد. به ویژه در برابر مواضع وی در مورد انگلیس و دموکراسی موضع گیری نمود. در خلال سالهای 1935 ـ 1931 در انتشار مجله "دی وِلت" که سخنگوی اصولگراهای ورشو بود همکاری کرد و نیز در سالهای 1939 ـ 1938 در انتشار روزنامه آنها به نام "دیرمومِنت" مشارکت داشت.

در همان زمان دیوان اشعار او به نام "کتاب محاکمه و ایمان" در سال 1937 چاپ و منتشر شد که اثرات زیادی در جنبش جوانان اصولگرا (بتار" برجای گذاشت و بدین ترتیب شاعر جریان راستگرای افراطی در مقابله با جنبش کارگران یهود شد. پس از شروع جنگ دوم جهانی، در سال 1939 به فلسطین بازگشت و در طول سالهای جنگ هیچ مطلبی از رویدادهای اروپا به رشته تحریر در نیاورد. ولی پس از جنگ شعرهایی درباره حکایتهای جعلی و سوزاندن یهودیان در کوره های آدم سوزی نازیها سرود که محور اصلی نوشته های او را تشکیل می دهد. مجموعه اشعار او در سال 1951 در دیوان "کتاب خیابانهای شهر" منتشر شد.

پس از تشکیل کشور اسرائیل به حزب حیروت پیوست و نماینده مجلس او شد. وی از جمله مؤسسین "جنبش در راه اسرائیل بزرگ" پس از جنگ 1967 بود. وی جایزه هایی کسب کرد از جمله: جایزه اسرائیل 1957، و جایزه "بیالیک" 1947، 1954 و 1977. وی با چاپ جدید دیوان اشعارش موافقتنکرد و بنابراین بعد از مرگ وی در سال 1981 مجددا منتشر شدند. از آنجا که قصاید و دیگر اشعار وی دارای مطالبی علیه جنبش کارگران و کیبوتسها بود، لذا جنجالهای زیادی را برانگیخت. با این حال، وی یکی از مهم ترین شاعران عبری زبان دهه 50 به بعد به شمار می رود.

مأخذ:

1. شریدة، محمّد: رهبران اسرائیل، بیژن اسدی و مسعود رحیمی، انتشارات کویر، 1378.