لوبرانی، اوری

در 7 اکتبر سال 1926 در حیفا متولد شد. مأمور عالیرتبه اطلاعاتی سازمان موساد، و به عنوان فردی قدرتمند برای انجام بسیاری از مأموریتهای مهم اطلاعاتی توصیف می شود. ناظران سیاسی می گویند که وی کارمند کشوری عالیرتبه و نمونه ای بود که می توان کارهای "نامطلوب" را به او واگذار کرد. گفته می شود وی خطرناک ترین فرد اسرائیل و سازمانهای [وابسته به] آن بود. در دوران حزب کارگر و جناح لیکود انجام وظیفه کرد. وی یک "ملی گرای متعصب" بود که به ایدئولوژیهای دیگر و تفسیرهای آنان وَقعی نمی گذارد. با دیوید بن گوریون، لِوی اِشکول، گُلدا مایر، مناخیم بگین، اسحاق شامیر و اسحاق رابین همکاری داشته است.

از آنجا که رابطه ای محکم و صمیمانه با شخص "هایلا سلاسی" امپراتور اتیوپی داشت، لذا از سوی سازمان اطلاعاتی موساد به آدیس آبابا اعزام شد. ضمنا او رابطه ای بسیار محکم و صمیمانه با محمدرضا پهلوی شاه ایران داشت، و لذا از سوی سازمان موساد به ایران اعزام شد و گفته می شد که وی در ایجاد اتاقهای بازجویی معروف [و وحشتناک] "ساواک" همکاری داشته است.

علی رغم این مسائل، وی در سال 1978 سقوط شاه را پیش بینی کرد که این امر در آن زمان برخلاف نظرات [مورد قبول ]سازمان سیا و وزارت خارجه اسرائیل بود. در اوایل دهه 60 مشاور امور عَربی بن گوریون بود. وی در پَسِ پیشنهادِ جبران خسارات مالی پناهندگان فلسطینی در قبال داراییها و اموال از دست رفته شان در خلال جنگ 1948 قرار داشت. زیرا به اعتقاد او موضوع پناهندگان "مشکلی حقیقی است که باید آن را کاهش داد" و معتقد بود که آمریکا باید بارِ مالی این پیشنهاد را بپذیرد.

در سالهای 1971 ـ 1967 سفیر اسرائیل و نیز رئیس شعبه سازمان موساد در اتیوپی بود و سپس در سال 1973 برای جلوگیری از نفوذ اعراب در آفریقا به فعالیت پرداخت و روابط استواری با تعددی از رهبران آفریقایی مانند "عیدی امین" رئیس جمهوری سابق اوگاندا برقرار کرد. در هنگام حضورش در ایران به عنوان فرستاده موساد، با "یعقوب نَمرودی" که تاجر اسلحه بود همکاری کرد. وی همان فردی است که در رسوایی "ایران ـ کنترا" دست داشت. در سال 1983 سازمان موساد را ترک کرد تا به مدت فقط شش ماه با وزارت دفاع همکاری کند. ولی وی همچنان در وزارت دفاع خدمت کرد. شریک مؤسسه صادرات اسلحه "یورکون" بود که به همراه ژنرال "آوراهام اورلی" آن را تأسیس کردند.

او هماهنگ کننده فعالیتهای اشغالگران اسرائیلی در جنوب لبنان بود. در تأسیس بازداشتگاه "خیام" در جنوب لبنان مشارکت کرد. وی به عنوان مُبدّع "گزینش شیعی" شناخته می شود، چرا که به عقیده ناظران، او در انجام توافقاتی با آنتوان لَحَد و عناصر شیعه موفق شد از سیاست سابق اسرائیل مبنی بر پشتیبانی از مسیحیان مارونی فراتر رفته و مزدوران و شریکانی از تمامی طایفه های لبنانی تدارک ببیند. وی مذاکره کننده اصلی پیرامون موضوع گروگانها [ی غربی در لبنان] بود. او به عنوان فردی خوش اخلاق و ملایم که می داند چگونه اعتماد دیگران را جلب کند توصیف می شود. وی تحصیلکرده دانشگاه لندن، رهبری و مدیریت اجرایی عملیات مربوط به انتقال تعداد 15000 نفر یهودی اتیوپیایی (فلاشه ها) به اسرائیل در سال 1991، نماینده ویژه اسرائیل در مذاکرات خصوصی مربوط به آزادی زندانیان شیعی در اسرائیل و نیز گروگانهای غربی در بیروت بوده است.

مأخذ:

1. شریدة، محمّد: رهبران اسرائیل، بیژن اسدی و مسعود رحیمی، انتشارات کویر، 1378.