سازمانهای فاشیستی اسرائیلی

به دنبال تشکیل رژیم صهیونیستی و در چارچوب ایدئولوژی صهیونیستی، با ویژگی های آشکار نژادگرایی ـ چندین جنبش فاشیستی در سرزمین های اشغالی فلسطین، رشد یافت که شالوده و آرمان آنها به همان ایدئولوژی صهیونیستی بازمی گردد. این ایدئولوژی، در گذشته و حال، جهت آکندن روحیه یهودیان رژیم صهیونیستی از گرایش های تجاوزکارانه علیه عرب ها، مورد بهره برداری قرار گرفته است تا نقشه های رژیم و هدف های توسعه طلبانه آن در سرزمین های عربی را تسهیل نماید.

ایده تجاوزگری که تمامی عرب های فلسطین را آماج قرار داده است پس از جنگ ژوئن سال 1967 گسترش یافت و به گونه ای ویژه بر عرب های مناطق اشغال شده متمرکز گردید تا آنان را از زمین هایشان بیرون راند و یهودیان مهاجر را به جای آنان اسکان دهد تا مقدمه ای برای پیوستن نهایی این مناطق بهپیکر رژیم صهیونیستی باشد.

رژیم صهیونیستی برای انجام این هدف، وضع اقتصادی و سیاسی عرب های این مناطق را خفقان آور ساخت و به ستمگری علیه آنان پرداخت. این رژیم به روش های استعماری روی آورد اما به طور کامل موفق نشد تا آنان را وادار به ترک سرزمینشان سازد بلکه به عکس در برخی مناطق پایبندی شان را افزون تر ساخت. رژیم اشغالگر در رؤیایی با پایبندی عرب ها به سرزمین خویش، افزون بر تمامی شیوه های سرکوب گرانه به ابزار دیگری نیز دست یازید که همانا تحریک گروه هایی از کوچ نشینان یهود علیه ساکنان عرب در مناطق اشغال شده است. پیوند این گونه گروه ها با رژیم صهیونیستی که رسانه های گروهی دشمن نام های مخففی چون سازمان، جنبش و اتحادیه را به آنها اطلاق می کنند، عوامل فراوانی هست که دخالت این رژیم را در نشاندن و رشد این گونه گروه های فاشیستی صهیونیستی در مناطق اشغال شده فلسطین نشان می دهد.

از مهمترین این عوامل:

نخست: اطلاعات به دست آمده گویاست که رهبران سازمان های جدید فاشیستی در فلسطین اشغال شده، خود از مسئولان و بلندپایگان رژیم صهیونیستی هستند. برخی از آنان عضو کنیست و برخی وزیر هستند و بعضی دیگر فرماندهان ارتش اسرائیل می باشند.

دوم: برخی اطلاعات، دلالت دارد به اینکه، رژیم اشغالگر قدس، به شکل مستقیم یا غیرمستقیم، بخشی از کمک های مالی این گونه سازمان ها را تأمین می کند. به عنوان مثال، سازمان گوش آمونیم است که دهها تن از فعالان عمده آن دارای حقوق های دولتی هستند و به طور مستقیم کمک هایی به بودجه و پروژه های احداث شهرک های یهودی نشین آنان می شود.

سوم: به رغم فراوانی عملیات تروریستی که توسط این سازمان ها علیه فلسطینیان انجام می گیرد، بزهکاران به ندرت کیفر می بینند. بازجویی های پلیس صهیونیستی نیز در این زمینه به شکل قابل توجهی از جدیت برخوردار نبوده است بلکه با استناد به گزارش "کمسیون کارپ" می توان گفت که پلیس با تروریست های یهود همدست بوده است. در گزارش یادشده که در برگیرنده شکایت عرب ها علیه یهودیان است آمده: "نسبت به تحقیقات پلیس باید گفت که اعضای کمیسیون از هفتاد حادثه آگاه گردیده که در آنها زیان هایی به مردم عرب وارد شده بود. از این هفتاد حادثه، تنها پانزده فقره آن به دادگاه تحویل داده شده و سایر شکایت های مربوط به این حوادث بایگانی شده بود."

این امر، بیانگر پنهان سازی گسترده و وسیعی است که رژیم اشغالگر قدس نسبت به همکاری سازمان های تروریستی اعمال می دارد. همچنین نشانگر همدستی رژیم با این گونه سازمان ها است. وگرنه چگونه است که نیروهای امنیتی صهیونیستی چریک های عربی را که در درون فلسطین اشغال شده عملیاتی انجام می دهند به خوبی کشف می کنند اما این مأموران در کشف تروریست های یهود با ناکامی روبه رو می گردند.

چهارم: خط ایدئولوژیک سازمان های نئوفاشیست در سرزمین های اشغالی فلسطین، همانا خط راست گرایی بسیار تند و صهیون گرایی و نژادپرستی است. یکی از مهمترین محورهای کار این سازمان ها، ناممکن داشتن همزیستی میان عرب ها و یهودیان در چارچوب مرزهای رژیم صهیونیستی است.

این طرح نژادگرایانه، در واقع ادامه همان طرحی است که راست گرایان صهیونیسم از زمان "ژابوتنسکی" خواهان اجرای آن بودند (نک:ژابوتنسکی) وی می خواست به صراحت به عرب ها بفهماند که در دولت یهود، هیچ جایی ندارد.

بنابراین، راه حلی که از هنگام تشکیل رژیم صهیونیستی مورد توافق راست گرایان صهیون گرا با سازمان های جدید فاشیستی، بنگریم خواهیم دید که آنها ادامه دهنده کارهای خشونت آمیز و کارهای هراس انگیزی هستند که راست گرایان صهیونیسم پیش و پس از برپایی اسرائیل آغاز کرده بودند و حکومت های راست گرا و غیرراست گرای رژیم صهیونیستی به اجرای این گونه کارها ادامه دادند. اسناد سازمان ملل متحد و کمیسیون های آتش بس در فاصله سالهای 1967ـ1948 گواه این مطلب، است. این اسناد دلالت دارد بر اینکه حوادث تجاوزکارانه اسرائیل در این مرحله، از 21 هزار حادثه بیشتر است.

پس از به حاکمیت رسیدن حزب لیکود، خشونت رژیم صهیونیستی در جنگ 1982 لبنان به اوج خود رسید. (نک: [[تجاوز گسترده اسرائیل به لبنان ـ 1982]])

مهمترین سازمان های نئوفاشیست در سرزمین های اشغالی فلسطین:

وجه مشخص این سازمان ها، آن است که اغلب سازمان هایی تروریستی و دارای گرایش های دینی نژادپرستارانه و بسیار افراطی هستند. این سازمان ها دارای پیوندهای مشخص هستند و برخی از آنها منشعب از سازمان های دیگری هستند که نشانگر هم پیوندی نیرومند میان تمامی آنهاست.

عمده ترین سازمان های پیش گفته عبارتند از:

الف ـ جنبش گوش آمونیم

نک: گوش آمونیم (جنبش)

ب ـ جنبش کاخ

نک: کاخ (جنبش)

ج ـ سازمان هراس افکنی علیه هراس افکنی

نک: تیانتی (سازمان)

د ـ انجمن امنیت تحرک در جاده های یهودا وسامره

نک:

انجمن امنیت تحرک در جاده های یهودا و سامره

ه ـ سازمان ماعتس

نک: ماعتس (سازمان)