رینوارد، ونسان
محتویات
الف ـ زندگینامه:
ونسان رینوارد (Vincent Reynouard) در سال 1969 در پاریس دیده به جهان گشود. والدینشپزشک بودند. پدرش در الجزایر و مادرش در دهکده ای بین پاریس و سنت ژان دومونت (Saint-jean-de-monts) در غرب فرانسه زندگی می کردند. آنها همواره برای ونسان از موضوعاتی که در مدرسه در مورد ایدئولوژی جنایتکارانه هیتلر آموخته بودند، سخن می گفتند و معتقد بودند که اگر انگلیس و آمریکا در جنگ پیروز نمی شدند، مردم فرانسه در عصر حاضر در بردگی به سر می بردند.
با گذشت سالها، ونسان به این نتیجه رسید که آنچه در مورد نازیها شنیده، کم و بیش دروغ است و تنها یک سری نام و فرمولهای تکراری در مورد رژیم نازی در تلویزیون و کالج مطرح می شود. ونسان رینوارد در سال 1990 در حالی که دانشجوی علوم در کان (Daen) بود همراه رمی پونتیر (Remi Pontier) اعلامیه هایی در مورد اتاقهای گاز و حقیقت آنها با عناوین "آیا باید تجدیدنظرطلبان را سوزاند؟" و"ساکت شوید!" را در محوطه دانشگاه و در مراکز آموزشی دیگر پخش کرد. به دنبال این فعالیتها، فدراسیون ملی تبعیدیان و زندانیان سالهای مقاومت و میهن پرستی (FNEIRP) و انجمن " SOS ـ نژادپرستی" (sos-Racisme) از وی شکایت کردند.
به این ترتیب رینوارد در حالی که تنها 22 سال داشت به عنوان تجدیدنظرطلب شناخته شد. وی حتی پیش از شروع رسیدگی به پرونده اش، برای برندگان جایزه ملی مقاومت و تبعید، مدارکی را ارسال کرد تا به آنها اثبات کند که "زندگی در اردوگاههای کار اجباری به نحوی نبوده که آنها گمان می کنند." وی در سال 1991 همراه رمی پونتیر به پرداخت همراه رمی پونتیر به پرداخت غرامت و گذراندن حبس محکوم شد.
محکومیت وی تمامی تجدیدنظرطلبان از فوریسون تا پیرگیوم را بسیج کرد. او در سال 1994 به عنوان استاد ریاضی فیزیک دانشگاه هونفلور (Honfleur) در کالوادوس (Calvados)آغاز به کار کرد، اما در سال 1996 به اتهام دریافت دو نامه شخصی از طریق فاکس دانشگاه، کشف مطالب تجدیدنظرطلبانه در پرونده شخصی وی در هارد رایانه مرکز آموزشی در مورد قتل عام یهودیان، هولوکاست و فاجعه اورادور، دادن تمریناتی به دانش آموزان در مورد آمار اعمال اخلاقی در داخائو (Dachau) ـ که گزیده ای از مقالات رابرت فوریسون بود و در سال 1990 در مجله تاریخ تجدیدنظرطلبی (Revue d histoire rerisioniste) چاپ شده بود.
تبلیغات تجدیدنظرطلبانه در حوزه آموزشی و در نهایت به جرم تشویق دانشجویان به حمایت از خود به دستور رئیس بخش آموزش دانشگاه هونفلور، فعالیت وی به حالت تعلیق درآمد و در سال 1997 از سوی فرانسیس بایرو (Franscois Bayrou) وزیر آموزش ملی فرانسه، از سمتش عزل شد. رینوارد به دنبال صدور این حکم، در نامه ای خطاب به وزیر آموزش ملی نوشت: "در نظر گرفتن چنین مجازاتی، لائیسیته دولت، آزادی آموزش و آزادی تحقیقات تاریخی را زیر سؤال می برد و گامی به سوی استبداد محسوب می شود.
وی همچنین در حمایت از خود در دادگاه گفت: تحقیق در مورد اورادور یک موضوع خارج از درس بود، ولی تمریناتی که در مورد داخائو به دانش آموزان دادم، صرفا برای برانگیختن ذهن دانش آموزان بوده است. من هرگز سعی نکردم عقایدم را در کلاس رواج دهم و به همین دلیل هم دانشجویان در حمایت از من تجمع اعتراض آمیز برگزار کردند. به هر حال، دادگاه وی را به یک سال حبس محکوم کرد. رینوارد پس از آزادی، فعالیتهای تجدیدنظرطلبانه خود را جدی تر گرفت و کتابی با عنوان "قتل عام ساکنان اورادور؛ 50 سال دروغ" (le massacre d oradour, 50 ans de miseen scene) را به چاپ رساند که انتشارش در سال 1998 ممنوع اعلام شد.
رینوارد در همین سال اقدام به فروش با واسطه کتاب "گزارش رادولف" (La Rapport Rudolf) کرد. این کتاب که وجود اتاقهای گاز در آشویتز را رد می کرد، طبق دستور وزارت کشور ممنوع بود. رینوارد به دلیل فروش این کتاب در تاریخ 29 دسامبر 1998 به پرداخت 10 هزار فرانک جریمه و 3 ماه حبس محکوم شد.
رینوارد به دنبال ممنوعیت پخش کتاب اورادور، نوار ویدئویی آن را منتشر کرد، اما فروش آن نیز در اکتبر 2001 ممنوع شد. در پی منتشر کردن این نوار ویدئویی، وی بار دیگر به پشت میز محاکمه کشانده و محکوم شد. پس از چاپ کتاب اورادور به قلم ونسانرینوارد، ژان ژاک فوشه (jean Jacque Fouche) مورخ و یکی از اعضای نمایشگاه دائمی "مرکز یادواره اورادور" (Centre de la memoire d oradour)کتابی با عنوان "اورادور" به چاپ رساند و در مورد حقیقت روایت کنونی قتل عام ساکنان این منطقه سخن گفت.
بین دسامبر 2000 تا فوریه 2001، رینوارد کپی نوار ویدئویی خود را برای دو تن از بازماندگان این حادثه، شهردار شهر اورادور، مرکز یادواره شهر و بسیاری از اهالی کنونی اورادور ارسال کرد. وی در پی این اقدام به شش ماه زندان (3 ماه بدون بخشش) و پرداخت 10 هزار یورو محکوم شد.
رینوارد در سال 2001 در حالی که به بلژیک تبعید شده بود، مسئولیت شاخه فرانسوی زبان VHO را در بروکسل برعهده گرفت. وی در تاریخ 18/11/2003 به دلیل بیان موضوعاتی در مورد دروغین بودن حادثه اورادور به 12 ماه زندان (3 ماه بدون بخشش) محکوم شد. همچنین طی حکمی به وی ابلاغ شد که حق اقامت در اوت وین را ندارد و باید خسارت وارده به اتحادیه بین المللی مبارزه با نژادپرستی و آنتی سمیتیسم (LICRA) و انجمن دوستان بنیاد حمایت از یادواره تبعید (association des amis de la Fondation pour la memoire de la deportation) را جبران و هزار یورو نیز به حساب دادگاه واریز کند. در کنار تمامی این محکومیتها وی به پرداخت 10 هزار یورو غرامت نیز محکوم شد.
رینوارد در تاریخ 24 ژوئن 2004 بار دیگر به جرم "دفاع از جنایات جنگی" در نوار ویدئویی مربوط به اورادور و به جرم دروغ انگاشتن شهادت فراریان ماجرا به 24 ماه حبس (6 ماه بدون بخشش) و پرداخت 3 هزار یورو محکومت شد.
رینوارد آخرین بار به دلیل فعالیتهای تجدیدنظرطلبانه و برگزاری کنفرانسهای گوناگون در تاریخ 19 سپتامبر 2005 دستگیر و پس از چند ساعت آزاد شد. وی سپس در بلژیک ساکن شد و به عنوان یکی از فعال ترین تجدیدنظرطلبان فرانسوی زبان معروف شده است و سیر انتشارات فعالیتهایش در مراکز و انجمنهای گوناگون، این امر را اثبات می کند.
ب ـ دیدگاهها و مواضع:
1 ـ قتل عام ساکنان روستای اورادور سورگلان:
ونسان رینوارد در کتاب و فیلم مستند خود در مورد اورادور با عنوان "قتل عام ساکنان اورادور؛ 50 سال دروغ" روایت رسمی اورادور را زیر سؤال می برد و بر صحت روایت آلمانی آن تأکید دارد. وی معتقد است که تنها اس اس ها در فاجعه اورادور مقصر نبودند، بلکه نیروهای مقاومت نیز در این امر نقش داشتند.
طبق روایت آلمانیها از فاجعه اورادور، این روستا مرکز استقرار نیروهای مقاومت بود و آنها مقدار فراوانی اسلحه و مهمات در کلیسا مخفی کرده بودند. به دنبال ربوده شدن یک افسر آلمانی، اس اس ها به این روستا آمدند، زنان و مردان را از هم جدا کردند و زنان را در کلیسا و مردان را در انبار مرکزی میدان حبس کردند. اس اس ها به دنبال افسر آلمانی تمامی خانه ها را جستجو کردند و چون اثری از این افسر نیافتند مردان دهکده را تیرباران کرده و سپس متوجه مخفی شدن نیروهای مقاومت در کلیسا شدند. زد و خورد بین دو گروه آغاز شد و تیراندازیهای طرفین سبب منفجر شدن مهمات در کلیسا و کشته شدند زنان و کودکان محبوس در آنشد.
رینوارد سعی دارد با ارجاع به نحوه ریزش سقف کلیسا و تکه تکه شدن اجساد قربانیان و استفاده از عکسها و شواهد شاهدان آلمانی و فرانسوی این موضوع را ثابت کند که آلمانیها عمدا کلیسا را به آتش نکشیدند و شهادت دروغ فرانسویها برای تبرئه کردن خودشان بوده است.
2 ـ اتاقهای گاز:
رینوارد از جمله تجدیدنظرطلبان نسل چهارم است که به وضوح وجود اتاقهای گاز را منکر می شود.
وی از فرصتی که "کنکور ملی مقاومت و تبعید" (Concours de la Resistance et de la Deportation) در سال 2000 پیش آورده بود، بهره برد و بروشور "اردوگاههای کار اجباری آلمان 1945ـ1941: افسانه ای رایج و حقیقتی مخفی".
(Les camps de consentration allemands 1941-45: mythes propages et realites occultees) را در مرکز آموزشی پخش کرد. رینوارد تاکنون در بسیاری از کنفرانسهای تجدیدنظرطلبانه حاضر بوده که از آن جمله می توان به کنفرانس انجمن ایتالیایی (Nuove ordine Europeo) با عنوان "بزرگداشت یاد میلیونها قربانی دموکراسی و دروغهایش" که در 14 دسامبر 2004 در تریست (Trieste)ایتالیا برگزار شد، اشاره کرد. به دنبال برگزاری این نشست که در آن، افرادی همچون ادوارد لانگو (Edoardo Lango) ، فردریک توین (Fredrick Toben) از استرالیا و پروفسور ژان لویی برژه (Jean Loui Berger) از فرانسه حضور داشتند، مرکز سایمون ویزنتال از دولت ایتالیا درخواست کرد برگزاری "نشستهای بین المللی نئونازی" را ممنوع اعلام کند.
ج ـ فعالیتها:
ونسان رینوارد رئیس انجمن نرماندی حمایت از هوشیاری شهروندان (ANEC) است که طی چند ساله اخیر تبدیل به یکی از مؤسسات مهم و تجدیدنظرطلب مشهور فرانسه شده است. رینوارد زیرنظر این انجمن بروشورهایی چاپ می کرد که از آن جمله می توان به "تجدیدنظرطلبی ابزاری برای برقراری صلح و مدارا" (Le Revisionnisme un outile pour le retablissement de la tolerance et de la paix)و " "پتن" نوشته ژان ماریوف، چگونه تاریخ را جعل کنیم"de Jean Marbouf ou comment on falsifie lhistore) "Petain" (اشاره کرد. در بروشور اخیر، رینوارد به شش نمونه از جعل تاریخ که در فیلمنامه "پتن" به کار رفته، اشاره می کند.
فیلم "پتن" در سال 1993 در فرانسه روی پرده رفت. ANEC علاوه بر بسیاری از بروشورهایی که چاپ و منتشر کرد بولتنهایی با عنوان "دیدگاه جدید" (Nouvelle vision) ، "اطلاعات (ANEC" (ANEC in formation) و سپس "قاصد تازه" (Nouveau messager) را نیز به چاپ رساند. به عنوان مثال، رینوارد مسئول انتشار مجله "دیدگاه جدید" بود و در اولین شماره از این بولتن که در ژوئن 1990 به چاپ رسید، عقاید "فراتجدیدنظرطلبانه" خود را مطرح کرد. او به تجدیدنظرطلبی معنایی داد که فراتر از معنای تجدیدنظرطلبی تاریخی بود و تمامی عصرها را در برمی گرفت و تنها شامل وقایع جنگ جهانی دوم نمی شد.
رینوارد به تمام قوانینی که مخالف آزادی بیان بود حمله کرد و آنها را جنایت خواند. به عنوان مثال، رینوارد در شماره 27 بولتن "دیدگاه جدید"، مقاله ای تحت عنوان "هنگامی که هیتلر 16 پیشنهاد منطقی وصلح طلبانه برای پایان بخشیدن به درگیریهای آلمان و لهستان ارائه داد."، در شماره 30، مقاله دیگری با عنوان "نقش فرانسویها در آغاز جنگ جهانی دوم" و در نهایت، در شماره 33، مقاله ای با عنوان "پرونده توویر؛ هنگامی که یهودیان نقش آنتی سمیتیکها را بازی می کنند" را نوشت. در سال 1997، رینوارد کتاب "قتل عام ساکنان اورادور؛ 50 سال دروغ" (le massacre d Oradour un demi siecle de mise en scene)را منتشر کرد. این کتاب که زیر نظر ANEC و با همکاری انتشارات "موش کورپیر" (Le vielle Toupe)به چاپ رسیده بود، از سوی وزارت کشور ممنوع الانتشار شد.
رینوارد در این کتاب بر این نکته اذعان دارد که نقش فرانسوا ژان فیلیول (Frans cois jean Filliol) در قتل عام ساکنان اورادور نادیده گرفته و این قاتل هنوز زنده و با هویتی تازه پناهنده اسپانیا شده است.
رینوارد عضو گروه نئونازی و حزب "ملی گرای فرانسوی اروپایی" (Parti nationaliste franscais et europeen) نیز بود. این حزب در سال 1987 ایجاد و در سال 2000 منحل شد. متذکر می شویم که در 14 ژوئیه 2002 یکی از اعضای سابق این حزب سعی کرد ژاک شیراک رئیس جمهور فرانسه را به قتل برساند. رینوارد همچنین مسئول امور مالی حزب "فعالان ملی گرای طرفدار زندانیان و قربانیان قانون گی ست" موسوم به ANIV بود.
ونسان رینوارد در سال 1995 کتابی با عنوان "جنایات آزادیبخش در مقابل صلح" (Les crimes liberateurs contre la paix)نوشت و در آن به این نکته اشاره کرد که در تاریخ بین دو جنگ جهانی باید تجدیدنظر شود و افزود: هیتلر نمی خواست اروپا را فتح کند. رینوارد صرفا به دلیل نوشتن مطالب تجدیدنظرطلبان و انتشار نوار ویدئویی اورادور مورد حمله مخالفان تجدیدنظرطلبی قرار نگرفت. او رهبری شعبه فرانسوی زبان بنیاد اروپای مطالعات آزاد تاریخی موسوم به VHO را نیز برعهده داشت.
این سازمان بلژیکی فلاندری (Flandres)در سال 1985 توسط زیگفرید وربک ایجاد شد و بروشورهای تجدیدنظرطلبانه چاپ می کرد. رینوارد در یکی از بروشورهای همین بنیاد، مصاحبه ای با هربرت وربک با عنوان "اردوگاههای کار اجباری آلمان 1945 ـ 1941: افسانه ای رایج و حقیقتی مخفی (Le camps de concentration allemands 1941-1945 m Mythes propages et realites occoltes)را انجام داد که در سال 2000 - 1999 در مدارس پخش شد.
رینوارد با بسیاری از افراد از جمله کارلوس پورتر (Carlos Porter) در نوشتن کتاب "جنون و بی عدالتی در نورمبرگ" (Delire a Nuremberg et Injustice Nuremberg) ، با گروهی از نویسندگان در نوشتن کتاب "دروغ آشویتز در تصاویر" (le Mensonge d Auschwitz par Illustration) و با هنری روک (Henri Roques)در نوشتن کتاب "آلن دکو تاریخ اس اس را روایت می کند." (Alain Decaux dit l histoire de ss-Mannes Kout Gerstein)همکاری کرده است. از جمله دیگر کتابهای ونسان رینوارد، کتاب "دلایل شکست انتخاباتی لوپن بیانیه ای در دفاع از حقوق واقعی" (Les raisons de l echec electoral de J.M. Le Pen, mani feste pour le salut de la vraie droit) است.
رینوارد در این کتاب به این موضوع می پردازد که تبلیغاتی ماهرانه، دموکراسی در فرانسه را به حالت تعلیق درآورد و وحشت را در این کشور حکمفرما کرد و در نهایت سبب شد بسیاری از مردم در آخرینانتخابات ریاست جمهوری به لوپن رأی ندهند. دربخش دوم این کتاب، جمعی از نویسندگان به این موضوع پرداخته اند که با رادیکالیزه کرده مواضع و رد اندیشه ها و ارزشهای اشتباه باید نسبت به صیانت از حقوق ملی، عکس العمل نشان دهیم تا بار دیگر قربانی چنین تبلیغاتی نشویم.
رینوارد یکی از نویسندگان مجله فرانسوی زبان "اطلاعات فرانسه" (France Informations)که زیر نظر VHOچاپ می شود نیز می باشد.
مآخذ:
- بولتن رویداد و گزارش صهیونیسم، شماره 113، 23/1/1385.
- www.enlimousin.com.
- www.laletteralulu.com/n-22-fer...
- www.resistance.be/antisem...
- www.adelaideinstitute.org/Dissenters l/...
- www.histoir-geographie.ac-Bordeaux.fr.
