بنتّو، موردخای، طرح

طرح بنتو برای حل مسأله فلسطین در مقاله ای تحت عنوان "استراتژی صلح" در مجله نیو آوتلوک (New outlook) (جهان بینی نوین) به سال 1979 منتشر شد و در آن اشاره شده که بهترین طرح صلح اسرائیل که تاکنون برای حل مسأله فلسطین ارائه شده همان طرح حزب ماپام می باشد.

حزب ماپام در مناسبتهای گوناگون، نظرات و اندیشه های خود را برای صلح با اعراب ارائه کرده بود و بنتو با توجه به تحولات سیاسی ای که پس از جنگ 1973 ایجاد شد، نکات تازه ای را به آن افزود.

بنتّو در طرح خود عقیده دارد که بایستی دولت (اسرائیل) پیشنهادهای خود را در مورد بنیانهای گفت وگو با همسایگان عربش برای ایجاد راه حلی فراگیر بدین صورت ارائه دهد:

1 ـ اسرائیل برای همیشه حق مصر و سوریه را بر اراضی این دو دولت که در سال 1967 به اشغال درآمده به رسمیت بشناسد اما این حق را برای خود نگه دارد که در خلال مذاکرات با این دو دولت خواهان تغییر مرزها شود.

2 ـ اسرائیل ابتدا متعهد شود که حداقل از 75 درصد سرزمینهای اشغالی مذکور عقب نشینی کند و آمادگی خود را برای مذاکرات آینده در مورد تعیین سرنوشت اراضی اشغال شده باقیمانده اعلام دارد.

عقب نشینی ابتدایی از 80 ـ 75 درصد از سرزمینهای اشغالی تأکیدی برای اعراب و افکار عمومی جهانی است با این که حقوق اسرائیل براساس گسترش اراضی استوار نیست همچنان تعیین مرزهای نهایی برپایه مذاکرات و رضایت طرفین نهاده شود.

بنتّو می گوید اسرائیل در نتیجه این پیشنهاد، حق تعدیل مرزهای سال 1967 را بدون ضرر رساندن به موضع اعراب، برای خود محفوظ می دارد در صورتی که اعراب عقیده دارند اسرائیل بایستی به مرزهای قبل از جنگ 1967 بازگردد.

3 ـ اسرائیل خواهان است که در توافقنامه های صلح ترتیبات معین، پاره ای، مرحله ای و بخشی نیز دائمی درج شود که در برگیرنده وضعیت ویژه امنیت اسرائیل و امنیت همسایگانش باشد، مانند مشخص کردن مناطق غیر نظامی، نقاط بازرسی، اداره موقت برای اراضی اشغالی و ضمانت کافی برای جلوگیری از حملات تجاوزکارانه از سوی هر کدام از طرفین و بالاخره هر آنچه که زمینه صلح و اطمینان متقابل را تقویت کند.

4 ـ اسرائیل آمادگی خود را برای مذاکره در مورد مسأله فلسطین با نمایندگان فلسطینی که از سوی حداقل دو دولت از همسایگانش شناخته شدهباشند بر پایه شناسایی متقابل بین دو طرف و این که اسرائیل به حق مردم فلسطین در تعیین سرنوشتشان اعتراف کند، اعلام می دارد. همچنین نمایندگان فلسطینی نیز در مورد حق اسرائیل به ادامه حیات در داخل مرزهای شناخته شده اش اعتراف خواهند کرد.

5 ـ اسرائیل به بررسی طرح صلح با نمایندگان فلسطینی برای امضای آن بین دو طرف و همچنین بین دولتی که فلسطینیان خواهان برپایی آن در چارچوب تعیین حق سرنوشت می باشند خواهد پرداخت. و در چارچوب این موافقتنامه با دولت جدید به تعهد خود در عقب نشینی حداقل 80 درصد از اراضی کرانه باختری و نوارغزه پای بند بوده تا این که سرنوشت بقیه اراضی در موافقتنامه های بعدی روشن گردد.

6 ـ اسرائیل پیشنهاد خواهد کرد که موافقتنامه صلح پیشنهادی، طی مراحلی انجام پذیرد که مرحله اول آن با اعلام پایان حالت جنگی شروع شده و سرانجام در مرحله پایانی به برقراری روابط عادی با دولتها در جهات مورد نظر پایان خواهد یافت، مثلاً بایستی تاریخ اجرای هر یک از این مراحل تعیین شود و اعراب نیز به نوبه خود زمان شروع مرحله پایانی را ضمن ابراز آمادگی برای برقراری روابط عادی با اسرائیل، اعلام خواهند نمود.

7 ـ بر پایه آنچه که گفته شده اسرائیل آمادگی خود را برای ورود به مذاکرات صلح فراگیر با همسایگانش (از جمله فلسطینیان) به صورت جداگانه و یا همگانی، ابراز می دارد و در صورت اجرای مذاکرات جداگانه، مرحله نهایی هر قرارداد، به عقد قراردادهای دیگر با سایر دولتهای عربی موکول خواهد شد. روشن است که هدف بنتّو از این نکته آن است که انجام مذاکرات با یک طرف عرب، به معنایصلح جداگانه نخواهد بود.

وی در ادامه می گوید که در اسرائیل، بسیاری از محافل به دلایل گوناگون از هرگونه عقب نشینی در برابر اعراب خودداری می ورزند و در حقیقت هراس آنها از این بابت است که اعراب آن امتیازات را بپذیرند (و صلح برقرار شود) همچنین مسأله بنا به نظر بنتّو به میزان آمادگی حکومت اسرائیل در مورد اعلام یک چنین طرحی آن هم با توجه به شرایط پارلمانی در اسرائیل بستگی دارد. (یعنی پارلمان باید آن را بپذیرد.) بدین سان طرح وی در صحنه سیاسی رسمی اسرائیل انعکاس و تأثیر لازم را نگذاشت.

مآخذ:

1. Ben Tov , M. A strategy for peace, New outlook, July, August 1975.
2. Ben Tov , M.: who'safraid of peace, peace, New outlook, December 1976.