قیمومیت انگلیس، استراتژی صهیونیسم بعد از پایان ـ 1947
مسأله فلسطین، در اوایل سال 1947 به سازمان ملل متحد ارجاع داده شد. در این زمان اقدامات تروریستی و مجرمانه صهیونیسم رو به افزایش گذاشته و توان نظامی او در زمینه تهیه سلاح و بسیج نیروی انسانی، به اوج خود رسیده بود. حرکت اعراب پس از 8 سال سکون، در اواخر سال 1947، از سر گرفته شد. در طی این سالها صهیونیسم فعالیتهای بسیاری داشت، از لحاظ نظامی، در سطح خوبی قرار گرفته و به تبیین یک استراتژی مشخص برای مقابله در مرحله نهایی، پرداخته بود. در این هنگام، استراتژی هاگاناه، به گفته ایگال آلون، شامل نکات زیر بود:
1 ـ سیاست ایجاد مستعمره نشینها در مناطق مختلف، حفاظت دائم از آن و همچنین، عدم تخلیه آنها به هر قیمت ممکن. از این طریق می توان برخی فشارهای عربی را بر مراکز یهود، به سوی این مستعمره نشینها منحرف ساخت و همچنین از آن برای فعالیت در پشت خطوط دشمن بهره جست.
2 ـ به منظور عملی ساختن هرچه سریع تر خروج نیروهای بریتانیا، از هر گونه درگیری مستقیم با نیروهای مزبور، جلوگیری شد. البته هدف از عملیات نظامی تا حدی کاهش مراکز نیروهای بریتانیا و ناامن نمودن آن و بالاتر از همه اثبات این مطلب بود که: انگلیس بدون موافقت یهود نمی تواند فلسطین را به عنوان پایگاهی امن و مفید در این منطقه حیاتی، حفظ نماید. مسئولیت هاگاناه بیشتر، دفاع از مناطق یهودی نشین در شهرهای مختلف و مستعمره نشینها بود.
3 ـ اسرائیل به منظور حفظ امنیت راههای مواصلاتی داخلی، افزایش نیروی انسانی، ایجاد موضع مناسب نظامی برای مقابله با تهدیدات اعراب، و همچنین مرتبط ساختن مناطق تحت سیطره یهود، فعالیت شدیدی را آغاز نمود.
4 ـ تأکید بر تداوم مهاجرت یهود، که از مهمترین اهداف استراتژی اسرائیل در این مرحله به شمار می رفت. مهاجرت از طریق دریا، خشکی و سفرهای مخفی هوایی صورت می گرفت. در فاصله بین سالهای 1948 ـ 1945 تعداد مهاجرین به 100 هزار نفر رسید که بیشتر آنان را کسانی تشکیل می دادند که از تبانی یهودی کشی صهیونیستها و نازیها، جان سالم بدر برده بودند.
مأخذ:
- ربابعه، غازی اسماعیل: الاستراتیجیه الاسرائیلیه، مکتبه المنار، اردن 1983.
