آنگولا، طرح اسکان یهودیان در

پس از آن که لیبی به دست استعمار ایتالیا افتاد و طرح مهاجرت و اسکان یهودی در آن کشور شکست خورد، سازمان صهیونیسم اقلیمی به مناطق مناسب دیگری برای اسکان یهودیان روی آورد و به جستجوی یک قدرت استعماری بزرگ پرداخت که حمایت از طرح های مهاجرتی را برعهده گیرد. در سال 1912، [[زانگویل، اسرائیل (1926-1864)|اسرائیل زانگویل]] به دولت پرتغال پیشنهاد کرد که تعدادی از یهودیان روسیه و اروپای شرقی در مستعمره آنگولا اسکان داده شوند. پارلمان پرتغال با اتفاق آرا به این پیشنهاد رأی مثبت داد. زیرا آن را فرصتی برای تحکیم نفوذ استعماری خود در آن منطقه می دانست؛ به ویژه آن که مهاجران پرتغالی از استقرار در این منطقه خودداری می کردند. این در حالی بود که منطقه به دلیل همجواری با مناطق نفوذ آلمان و انگلیس برای پرتغال اهمیت حیاتی داشت. اما پارلمان مهاجرت و اسکان را مشروط بدان کرد که مهاجران یهودی به صورت فردی و نه گروهی وارد شوند و درباره همه امور منطقه دولت پرتغال صاحب اختیار اصلی باشد.

در سال 1913، سازمان صهیونیسم اقلیمی یک هیأت کارشناسی به آنگولا (Angola)فرستاد تا شرایط منطقه و میزان گنجایش مهاجران یهودی در آن را بررسی کند. هیأت گزارشی تهیه کرد تا به کنگره عمومی سازمان که قرار بود در سال 1914 در سوئیس برگزار شود ارائه کند. اما آغاز جنگ جهانی اول باعث شد که کنگره به تأخیر افتد و تحولات بعدی هم که در سطح جهان به وقوع پیوست به انصراف از اصل طرح انجامید.

مأخذ:

1. المسیری، عبدالوهاب: دایره المعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهش های تاریخ خاورمیانه، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین، جلد ششم، چاپ اول، پاییز 1382.