دوایمه، کشتار ـ 1948
روستای الدوایمه یکی از روستاهای حومه غربی الخلیل است که مساحتی حدود 650 هزار دونم (هر دونم تقریبا معادل یک جریب است) داشت و جمعیت آن کمی بیش از 5 هزار نفر بود. در روز اشغال فلسطین در 29/10/1948 تعدادی از روستائیان روستای مجاور نیز که توسط صهیونیستها از خانه و کاشانه شان رانده شده بودند در این روستا سکنی گزیده بودند به نحوی که جمعیت روستا از مرز 9 هزار تن گذشته بود.
کشتار اهالی این روستا همزمان با شکل گیری رژیم صهیونیستی در سال 1948 به وقوع پیوست. اهمیت این واقعه به این دلیل است که قربانیان آن بیش از قربانیان روستای دیریاسین است. زمانی که صهیونیستها دست به آن جنایت زدند، رسانه های گروهی جهانی اخبار گسترده و مختلفی را در این رابطه ارائه دادند به نحوی که دیریاسین ـ این روستای حومه قدس ـ به یکی از مشهورترین روستاها در حافظه و تاریخ فلسطین مبدل شده است.
با وجود آنکه 400 تن از اهالی روستای دوایمه قربانی تروریسم صهیونیستی شدند، اما نامی از این روستای مظلوم در رسانه های جهانی برده نشد و حتی قربانیان آن جنایت، نیز مظلومانه در شکافها و چاههای روستا مدفون شدند تا دیگر اثری از این جنایتها باقی نماند.
به گفته شاهدان عینی این جنایت، در این روزسربازان صهیونیست از همان اوان بامداد به همراه نیروهایی از گروه تروریستی "هاگاناه" به فرماندهی مناخیم بگین (رهبر گروه تروریستی ارگون) با هدف اخراج ساکنان روستا وارد آن شدند.
این حمله تروریستی که با آتش گلوله و خمپاره های صهیونیستی آغاز شد زنان و کودکان را به شدت به هراس انداخت به نحوی که گروهی خود را به مسجد روستا رسانده و در آن تجمع نموده و گروهی نیز درهای خانه خود را هم بسته و در آن پنهان شدند. از هر سو صدای شیون و گریه زنان و کودکان به گوش می رسید، در این اوضاع، مردان و جوانان روستا، خود را به مبادی ورودی روستا رسانده و برای دفاع از آن، موضع گرفتند. اما به دلیل کمبود سلاح و نفرات، بیش از چند ساعت نتوانستند در مقابل نیروهای صهیونیستی مقاومت کنند. لذا پس از شهادت آخرین مدافعان روستا، سربازان صهیونیستی وارد روستا شدند.
نیروهای مهاجم پس از تصرف روستا به سوی مسجد آن رفته و اکثر زنان و کودکان موجود در آن را که بالغ بر 200 تن می شدند به خاک و خون کشیدند، همچنین به غاری در نزدیکی روستا رفته و 150 زن و کودک دیگر را که در آن پنهان شده بودند به شهادت رساندند. در این دو منطقه تنها چند ده نفر که به علت زخمی بودن از هوش رفته بودند توانستند جان سالم بدر ببرند. به گفته یکی از آنان، برای صهیونیستها فرقی میان زن و مرد و بزرگ و کوچک، پیر و جوان و مسلح و غیرمسلح وجود نداشت حتی چهارپایان هم از گلوله کین آنها در امان نماندند.
مناخیم بگین در زمان نخست وزیری اش در سال 1980 به وقوع این جنایت اعتراف نمود اما پس از مواجه شدن با اعتراض سازمانهای مدافع حقوق بشر از این گفته خود عدول نمود. یکی از سربازان صهیونیست در توجیه دلایل ارتکاب این جنایت به روزنامه صهیونیستی "یدیعوت آحارونوت" گفت:طرف مقابل به شدت مقاومت می نمود، مناخیم بگین هم به شدت مجروح گردید، در این حین بود که از طریق دستگاه بی سیم دستور رسید که به سوی هر جنبده ای شلیک کنیم حتی کودکان، را زیرا کودکان روزی بزرگ خواهند شد.
مأخذ:
- بولتن نداءالقدس، دفتر جنبش جهاد اسلامی در تهران، سال سوم، 1/10/1380، شماره 60.
