سینا و بلندی های رفح، اسکان یهودیان در

اسرائیل از زمان اشغال سینا به خاطر رؤیاهای قومیش برای یهودی کردن قسمت وسیعی از صحرای سینا به منظور ایجاد موانع جمعیتی بین مصر و فلسطین، وارد عمل شد و اسکان یهودیان در سه منطقه اساسی مهم ایجاد شد:

1 ـ منطقه شرم الشیخ برای تسلط دایم بر تنگه های تیران.

2 ـ بلندی های رفح برای ایجاد موانع انسانی یهودی، تا نوار غزه را از عریش جدا کند.

3 ـ نوار ساحلی در امتداد خلیج عقبه برای تسلط بر خلیج و ایجاد اتصال جمعیتی ایلات و شرم الشیخ.

در مقابل عملیات اسکان در منطقه شرم الشیخ و نوار ساحلی، به خاطر عدم وجود ساکنان عرب در دو منطقه ای که از مناطق نظامی مصری بودند، هیچ مشکلی وجود نداشت. ولی مشکل حقیقی در مناطق مشرف به رفح و عریش، شمال سینا است جایی که صدها خانواده صحرانشین چوپان و کشاورز زندگی می کنند و از دهها هزار جریب که بعضی از آنها زمین های شخصی و بعضی زمین های دولتی است، بهره می برند. در سال 1972 اسرائیل به مصادره 120 هزار جریب از اراضی صحرانشینان و راندن ایشان از آنجا در کمال بی رحمی اقدام کرد، بعد از اینکه خانه هایشان را ویران نمود و محصولاتکشاورزی شان را از بین برد و منابع آبی که با آن زندگی می کردند را نابود کرد.

در فوریه 1973، عملیات اسکان یهودیان در مناطق مشرف به رفح آغاز شد، و هسته اولیه اسکان برپا شد که در سال 1975 به شهر یمیت مبدل شد هنگامی که سینا به مصر برگردانده شد این قسمت از آن جدا گردید اما حکومت اسرائیل صحرانشینانی که انتقال داده شده بودند را در انتخاب یکی از چند راه، گرفتن تاوان یا سکونت در خانه های خاص یا کسب زمین های جدید در منطقه بیطرف، آزاد گذاشت، ولیکن بیشتر آنان این پیشنهاد را رد کردند.

تعداد شهرک هایی که تا ژوئن 1982 در حاشیه مشرف بر رفح ـ العریش برپا شد 15 شهرک بود و تراکم جمعیتی در این منطقه بعد از تشکیل "جنبش توقف عقب نشینی" از سینا در نیمه اول سال 1980 زیاد شد، و آن حرکت راست گرای تندروی بود که خواستار عدم عقب نشینی اسرائیل از سینا ـ که در آوریل 1982 مقرر شده بود ـ شده بودند. رهبری این جنبش را برخی از نمایندگان کنیست از جمله حاییم دروکمان و گیئولاکوهین، تشکیل می دادند.

رژیم اسرائیل در دسامبر 1981 مبلغ 5/8 میلیارد شیکل را برای تاوان دادن به ساکنان یهودی سینا که برای اسکان در نقب و کرانه غربی انتقال داده شده بودند، در نظر گرفت. اما تعداد شهرک های بخش شرقی و جنوبی سینا زیاد شد که به 9 شهرک می رسید. که بر تنگه تیران از دو جهت شمالی و جنوبی احاطه داشتند. بزرگترین این شهرک ها به جز شهر اوفیرا، روستایی بود. و این مجموعه مسکونی به مجموعه مشرف به رفح به وسیله دو مستعمره دی زهاف و نبیعوت ارتباط داشت که در محل دو روستای عربی دهب و النویبه برپا شده بود.

مأخذ:

1. جعفری، ولید: المستعمرات الاستیطانیة الاسرائیلیة فی الاراضی المحتلة 1980ـ1967، بیروت 1981.