سلاحهای کشتارجمعی اسرائیل

رژیم صهیونیستی در مقایسه با همسایگانش بسیار کوچک است و مساحت آن از ایالت نیوجرسی آمریکا نیز کمتر می باشد. به عبارت دیگر، یک جنگنده متخاصم حتی با سرعتی کمتر از سرعت صوت می تواند فاصله میان رود اردن تا دریای مدیترانه را در عرض چهار دقیقه طی نماید. همچنین رژیم صهیونیستی نمی تواند در مقایسه با کشورهایی که در مقابلش قرار دارند، نیروهای آماده به رزم داشته باشد و باید بیشتر بر نیروهای ذخیره خود متکی باشد. جمعیت اندک رژیم صهیونیستی فاکتور دیگری است که آسیب پذیری آن در جبهة داخلی و نبردهای نظامی را بیشتر می کند.

از این رهگذر، رژیم صهیونیستی به منظور جبران آسیب پذیری های خود در حوزه های کمّی، بایستی تا آنجا که ممکن است در مؤلفه های کیفی برتری داشته باشد. برای نمونه،ارتش اسرائیل (IDF) کوچک بودن خود را با انعطاف پذیری و قدرت مانور بالا، قدرت آتشبار و اتکا به اطلاعات قوی جبران می نماید. در مورد توازن نظامی هم، رژیم صهیونیستی بیشتر متکی به تسلیحات استراتژیک و نامتعارف است.

الف ـ سلاحهای کشتارجمعی در دکترین (رهنامه) راهبردی رژیم صهیونیستی:

دکترین امنیت ملی اسرائیل بر این بنیان استوار است که این رژیم نمی تواند و نباید در جنگی شکست بخورد. چرا که اولین شکست آن، آخرین شکست خواهد بود. از این رو، بهترین راه جلوگیری از نابودی این است که جنگی با قابلیت تهدیدات امنیتی و استراتژیک برای این رژیم روی ندهد. راهبرد رژیم صهیونیستی با حفظ وضعیت بازدارندگی مطلق و اقتدارگرایانه آغاز می گردد. از این رو، میل به انجام عملیات نظامی پیش گیرانه در آن نمایان است. در مرحله بعد، اگر بازدارندگی شکست بخورد رژیم اشغالگر بایستی درصدد جلوگیری از تصاعد بحران باشد و نیز برون داد جنگ را به سرعت و قاطعانه به نفع خود تغییر دهد. همچنین بایستی از ورود دشمن به قلمرو خود جلوگیری کرده و سریعاً جنگ را به قلمرو دشمن منتقل کند.

رژیم صهیونیستی تسلیحات هسته ای را در همه مراحل این دستورالعمل به عنوان یک قابلیت تهدیدآمیز به کار می گیرد. مجموع ذخایر هسته ای این رژیم در برگیرنده چند صد بمب و کلاهک از انواع مختلف است که شامل بمب های هسته ای غنی شده، بمب های نوترونی، رادیواکتیو ضعیف شده و نیز کلاهکهای قابل حمل با موشک است. رژیم صهیونیستی به طور راهبردی قادر به استفاده از موشک ها، هواپیماهای با قابلیت حمل تسلیحات اتمی و زیردریایی هایی با تجهیزات پرتاب موشک های کروز در حملات و نبردهای متعارف و نامتعارف است.

با این حال رژیم صهیونیستی، دکترین روشنی در حوزه تسلیحات هسته ای ندارد و به قول "آونرکوهن" (Avner Cohen) کارشناس مسائل نظامی اسرائیل، تابع استراتژی"ابهام هسته ای " است. در این راهبرد، موضع شفافی در قبال بهره مندی یا عدم بهره مندی از تسلیحات هسته ای ابراز نمی شود. این راهبرد، رژیم صهیونیستی را قادر ساخته است تا از مزایای بازدارندگی یک کشور دارای تسلیحات هسته ای بهره مند شود، بدون اینکه از انعکاس بین المللی تأیید زرادخانه های هسته ای اش دچار دردسر شود. این رژیم همچنین میل شدیدی به جلوگیری از اتمی شدن رقبای خود در منطقه داشته است. همانگونه که در حمله هوایی 1981 این رژیم به تأسیسات اتمی "اوزیراک" عراق و در حملة سپتامبر سال گذشته به سوریه، آن را به اثبات رساند.

رژیم صهیونیستی همیشه تجهیزات دوربرد خود را به موازات تسلیحات هسته ای خود گسترش داده است. چرا که معمولاً دشمن قدرتمند آن در فاصله دورتری از مرزهای اشغالی است. به عنوان مثال، سیستم پرتاب موشک جریکوـ2 که قبل از دهه 80 مستقر گردید با هدف پاسخگویی و بازدارندگی در برابر تهدیدات احتمالی شوروی سابق طراحی شده بود زیرا که در آن زمان شوروی تهدید اتمی اسرائیل به شمار می رفت. مفروض سران رژیم صهیونیستی این بود که هیچ کشور عربی بدون کمک شوروی نمی تواند به این رژیم حمله کند. مضافاً اینکه خرید پنجاه فروند هواپیمای جنگنده اف 4 از آمریکا در سال 1968 رژیم صهیونیستی را قادر می ساخت بمب های اتمی اش را تا مسکو حمل کند.

به علاوه این رژیم شدیداً در پی کسب اطلاعات نظامی شوروی بود تا اینکه در سال 1979 ایالات متحده موافقت خود را با دسترسی مقامات صهیونیست به تصاویری با کیفیت بالا که توسط ماهواره جاسوسی KH-11 گرفته شده بود، اعلام کرد. به این ترتیب، رژیم صهیونیستی قادر به رصداهداف موردنظر خود در غرب روسیه شد. همین اطلاعات بود که بعدها زمینة موفقیت رژیم مذکور در حمله به اوزیراک عراق را نیز فراهم کرد.

(ن.ر: تسلیحات هسته ای اسرائیل)

مآخذ:

1. CIA fact Book, 2008 www.cia.org/cia/pulication.
2. www.Isayeret.com.
3. Avner Cohen, Israel a nd the Bomb (NewYork: Columbia University Press, 1998), P.5.