رامات هاکوویچ، نبرد

این جنگ آخرین نبردی است که ارتش عراق قبل از عقب نشینی خود از فلسطین وارد آن شد. عراقیها و فلسطینیانی قلقیلیه و طیره دوش به دوش هم وارد این نبرد شدند.

"رتل عوف" عراقی که از گروهان اول مکانیزه و دسته توپخانه و دسته مهندسی نظامی و بعضی از داوطلبان اهالی قلقیلیه و طیره و روستاهای مجاور که مسئول دفاع از این منطقه که در 10 کیلومتری طیره به جنوب جلجولیه امتداد دارد، تشکیل شده بود.

در ساعت 23 تاریخ 2/1/1949 تیپ جفعاتی اسرائیل حمله خود را به روستای طیره از شمال آغاز کرد و جنگجویان روستا که تعدادشان بیش از 30 نفر نبود از آن دفاع کردند. و اسرائیلیها به خاطر کثرت و زیادی نیروهایشان، علی رغم اینکه نیروهای عراقی با توپخانه های خود از آنها پشتیبانی می کردند، بر آنها غالب گردیده و جنگجویان محلی مجبور به عقب نشینی نشدند. درست در همان هنگام یک گروهنظامی دیگر از تیپ جعفاتی توانست این تپه های سه گانه که در شرق رامات هاکوویچ واقع شده است، را اشغال نمایند.

و در هنگام سپیده دم نیروهای عراقی هجوم گسترده ای را شروع کرده و توانستند بعضی از مناطق اشغالی را پس بگیرند ولیکن عدم و رسیدن به موقع تجهیزات و مهمات جنگی باعث شکست عملیات و عقب نشینی آنها شد و به تبدیل به تیراندازی مستمر در طول جبهه در شب 3/4 ژانویه گردید. و در روزهای بعدی دشمن اقدام به اشغال کفر سابای عربی نمود ولی محافظان و نگهبانان آن مانع از موفقیت دشمن شدند. و در طول آن فرماندهی نیروهای عراقی طرحها و نقشه های خود را برای حمله شدید در دو مرحله به پایان رسانید: مرحله اول بمباران مستمر شبانه و در مرحله دوم حمله شدید نیروهای نظامی در طول روز را نشان می دهد.

به دنبال آن در ساعت 3 صبح هفتم ژانویه گردان عراقی بعد از اینکه نیروهای توپخانه و دفاعی حملات خود را انجام داده بودند، توانست مواضع اسرائیل در جنوب را اشغال کرده و نیروهای تیپ یفتاح را از این منطقه فراری دهند. در ساعت 30/16 همان روز حمله دوم خودش را که شامل بمباران مواضع شمالی دشمن به وسیله توپخانه های مرکزی اجرا می گردید، و همین طور بر دو مستعمره کلمانیه و رامات ها کوویچ شروع نمودند. و در ساعت 17 بمباران تبدیل به پوششی دودی شد که نیروهای عراقی از پشت آن دودها حمله نموده و تمام مواضعی را که دشمن صهیونیستی اشغال کرده بود، پس گرفتند.

هنگامی که فرمانده تیپ جعفاتی سعی در باز پس گیری مواضع اشغال شده قبلی را داشت نیروهای عراقی خسارات و زیانهای زیادی به نیروهای وی وارد نموده و او را مجبور به عقب نشینی کردند.

نیروهای عراقی و جنگجویان فلسطینی در مواضع و مکانهای به دست آمده خودشان تا تاریخ عقب نشینی بعد از امضای پیمان آتش بس دائم بین اردن و اسرائیل در تاریخ آوریل 1949 باقی ماندند.

مآخذ:

1. عارف، عارف: النکبة، ج 4، بیروت 1956.
2. بدری، حسن: الحرب فی أرض السلام، قاهره 1976.