بارلیو، خط دفاعی

خطی دفاعی است که سر فرماندهی نظامی اسرائیل در مراحل اولیه جنگ فرسایشی 1969 به منظور دفاع از کانال سوئز در امتداد این کانال برپا ساخت. هدف از ایجاد این خط، آن بود که ارتش صهیونیستی بتواند با استفاده از حداقل نیروی انسانی برای منع هرگونه تلاش از سوی نیروهای مصری برای عبور از کانال سوئز که یک مانع آبی مؤر شمرده می شود، مقابله نماید.

نظریه اصلی احداث این خط از ژنرال حییم بارلیو بود که در آن هنگام ریاست ستاد ارتش اسرائیل را به عهده داشت، لذا این خط به نام وی نامیده شد. خط بارلیو از حدود 31 (موضع یا نقطه) دژ مستحکم تشکیل شده بود. این خط از شمال کانال سوئز (کیلومتر 10 جنوب بندر پورت سعید) شروع می شد و در منطقه لسان پورت توفیق واقع در جنوب کانال به پایان می رسید.

فاصله هر دژ از دژ دیگر حدود چهار کیلومتر بوده و هر یک از آنها به کلیه تجهیزات مورد نیاز برای نظارت، دفاع، ارتباط و استقرار نیرو، مجهز و با انبوه شبکه های سیم خاردار پوشیده شده بود. همچنین هردژ به لوله هایی در سطح آب که هر کدام به انبارهای سوخت ویژه متصل بودند مجهز شده بود. این لوله ها مواد سوختی ویژه ای را که به صورت بمب ناپالم شعله ور می گشت بر سطح آب می ریختند.

علاوه مواضع مستحکم، یک مانع شنی عظیم که ارتفاع آن از 12 تا 20 متر می رسید نیز در مناطقی که برای عبور مناسب بود احداث گردید.

دستگاههای تبلیغاتی اسرائیل در طول سالهای پیش از جنگ ششم اکتبر، خط بارلیو را به عنوان یک سنگر عظیم، مقاوم و بازدارنده در مقابل عبور نیروهای مصری از کانال سوئز توصیف می کردند. اما هنگامی که نیروهای مصری ظرف 6 ساعت از کانال سوئز گذشتند و خط بارلیو فروپاشید، موشه دایان با حمله به مجریان این خط، آن را به یک قطعه پنیر سوراخ سوراخ تشبیه کرد که حجم سوراخهایش بیشتر از مقدار خود پنیر بود. (نقاط نفوذپذیر آن بیش از نقاط دفاعی اش بود)

مأخذ:

1. کیالی، عبدالوهاب: موسوعة السیاسة، المؤسه العربیه للدراسات و النشر، جلد اول، چاپ سوم، 1990.