ایحود، جمعیت

"ایحود" (Ihud) واژه ای عبری به معنای وحدت و یکپارچگی است. ایحود یک جمعیتیهودی خواستار تأسیس یک کشور عربی ـ یهودی دو ملیتی در فلسطین بود. در سال 1937، کمیسیون پیل (که دولت انگلستان برای حقیقت یابی پس از انقلاب بزرگ 1936 اعراب در فلسطین تشکیل داده بود) به این نتیجه رسید که برنامه تأسیس مشترک المنافع دو ملیتی یک برنامه غیرقابل اجراست. کمیسیون، به عنوان جایگزین، پیشنهاد تقسیم فلسطین را ارائه داد. اعضای جمعیت ایحود، از جمله "یهودا مگنس"، "مارتین پوپر"، "حیم کالوارسکی" و "آرتور راپین"، با این برنامه مخالفت کردند. "موسی سیملانسکی" و رهبران جمعیت چپ گرای پاسدار جوان (هاشومیر هاتزعیر) هم نظر آنها را داشتند. در سال 1942، جمعیت ایحود یا وحدت که خواستار تأسیس فلسطین مستقلی برای اعراب و یهودیان بود تشکیل شد. گروه کوچکی از اعراب هم به آنها پیوستند که یکی بعد از دیگری ترور شدند.

جمعیت چند مجله دوره ای به سه زبان رسمی فلسطین داشت و یک ماهنامه هم منتشر می کرد. میان اعضای عرب و یهودی جمعیت درباره محدود کردن مهاجرت یهودیان به فلسطین اختلاف مهمی به وجود آمد. با پایان گرفتن جنگ جهانی دوم، در سال 1947 ایحود خواستار مذاکره با اعراب شد و به تلاش های خود در جهت راه حل دو ملیتی ادامه داد و مگنس در برابر کمیته ویژه سازمان ملل در امور فلسطین همین راه حل را مطرح کرد و خواهان آن شد که فلسطین (مانند سوئیس) یک منطقه بی طرف باشد و یهودیان به عنوان ملیت خاص در سازمان ملل دارای کرسی ویژه خود باشند. با صدور قطعنامه تقسیم، مگنس و ایحود فراخوان خود را برای ایجاد یک اتحادیه سامی که اسرائیل را فرا گیرد، آغاز کردند. اما این برنامه هم ناکام ماند.

مأخذ:

1. المسیری، عبدالوهاب: دایره المعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهش های تاریخ خاورمیانه، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین، جلد ششم، چاپ اول، پاییز 1382.