امان، سازمان جاسوسی

از دانشنامه صهیونیسم و اسرائیل
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۶:۳۸ توسط Wikiadmin (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)


امان، یکی از سازمانهای اطلاعاتی اسرائیلاست و از نظر اداری، بخشی از بخشهای ریاست ستاد کل ارتش می باشد. این سازمان تابع رئیس ستاد مشترک است ولی در طرحهای کلی ملزم به اجرای مصوبات شورای عالی امنیت می باشد و در واقع سازمان اطلاعات نظامی و یا چیزی مشابه آن در ارتشهای دیگر به شمار می آید.

امان دومین دستگاه اطلاعاتی اسرائیل پس از موساد است و شاید از لحاظ گسترش عمل و تنوع فعالیتها به ویژه از مجهز شدن به ابزار و تجهیزات پیشرفته، همانند موساد باشد. اصطلاح امان از عبارت عبری "أغاف مودیعین" به معنای دفتر اطلاعات مشتق شده است.

امان، به کار امنیت نیروهای مسلح و جمع آوری اطلاعات استراتژیک نظامی، تاکتیکی و تطبیقی از نیروهای مسلح عربی و اوضاع سیاسی اقتصادی عرب، و هر آنچه که بتواند مورد بهره برداری نیروهای مسلح اسرائیل در عملیات جنگی قرار گیرد، می پردازد.

این سازمان به تحلیل و بررسی این اطلاعات و نتیجه گیری از آنها می پردازد و در ترسیم طرحهای جنگی و هماهنگی با دستگاههای دیگر نقش فعال دارد. جمع آوری اطلاعات توسط افسران اطلاعاتی اعزامی به مناطق عملیاتی و مرزها و افسران اطلاعات دیدبانی و نیز افسران اطلاعاتی نیروهای زمینی و دریایی و هوایی و مخابراتی و الکترونیکی و ماهواره ای و غیره انجام می گیرد.

این در رابطه با اطلاعات موجود در اطراف مرزها، اما در خارج، جمع آوری اطلاعات به وسیله وابستگان نظامی امان و کارکنان سفارتخانه های اسرائیل صورت می گیرد. همچنین اطلاعاتی از شبکه های جاسوسی در خارج و سازمانهایاطلاعاتی کشورهایی که در زمینه کسب و مبادله اطلاعات نظامی با اسرائیل هم پیمان می باشند، دریافت می کند.

امان، دارای بخشهای مختلفی است از جمله: بخش اطلاعات تاکتیکی و بخش اطلاعات زمینی و هوایی و دریایی به طور جداگانه.

امان در تهیه تحقیقات استراتژیک ویژه در مورد برآورد امکانات کشورهای عربی و توان نظامی آنها و ارزیابی مواضع مختلف سیاسی، مشارکت و نقش فعال دارد.

این سازمان دارای بخش ویژه ای در رابطه با تبلیغات است که با روزنامه نگاران خارجی فعال در اسرائیل مخصوصا به خبرنگاران جنگی ارتباط دوستانه دارد. این بخش، نظارت بر تمام نشریات ارتش را به عهده دارد.

مآخذ:

  1. مرکز تحقیقات سیاسی و استراتژیکی الاهرام: العسکریة الصهیونیة، قاهره 1974.
  2. المسیری، عبدالوهاب: موسوعة المفاهیم و المصطلحات الصهیونیة، قاهره 1975.
  3. کیلانی، هیثم: المذهب العسکری الاسرائیلی، بیروت 1969.