کرنا

کرنا یا بوق معادل واژه عبری "شوفار" (Shofar) است. کرنا از شاخ قوچ ساخته می شود و گفته می شود اولین کرنایی که از شاخ قوچ ساخته شد، مربوط به قوچی بود که ابراهیم آن را به جای پسر خود ذبح کرد. طول کرنا 10 تا 12 اینچ است. عبریها در مناسبتهای دینی همچون اعلام سال شنبه ای، سال یوبیل، تثبیت ملک جدید از طریق مالیدن روغن به آن، تحویل سال و عید بخشایش پس از نماز پایان (نعیلا) در کرنا می دمند.

در هنگام تحویل سال، مزمور 47 خوانده می شود: "ای همه مردم جهان! دست بزنید و شادی کنید؛ زیرا... او قومها را مغلوب ما ساخت، طایفه ها را به زیر پای ما انداخت". این مزمور هفت بار خوانده می شود؛ به تعداد دفعاتی که یسرائیلیها قبل از دمیدن در بوق و فروپاشی دیوارهای اریحا، دور این شهر گشتند. اگر تحویل سال در روز شنبه باشد نباید در شیپور دمیده شود. برخی از یهودیان متدین معتقدند دمیدن در شیپور شیطان را سردرگم و پریشان می کند.

این سنت دینی در اسرائیل بار دیگر زنده شده است و در هنگام ادای سوگند توسط نخست وزیر و اعلام تحویل سال یهودی در شیپور دمیده می شود. این مراسم همچنان در معابد یهودی و در برخی از محله های یهودیان ارتدوکس و برای اعلام آغاز روز شنبه رایج است. حاخام ژنرال گورین در هنگام اشغال بیت المقدس در سال 1967 در مقابل دیوار ندبه در شیپور خود دمید و این همان شیپوری بود که بر فراز کوه سینا پس از اشغال سینای مصر ـ به مدت چند ماه در سال 1956 ـ در آن دمیده شد. در دوران معاصر روی این شیپور نوشته می شود: "سال آینده در بیت المقدس".

مأخذ:

1. المسیری، عبدالوهاب: دایره المعارف یهود،

::#یهودیت و صهیونیسم، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهشهای تاریخ خاورمیانه، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین، جلد پنجم، چاپ اول، پاییز 1382.