بابیه، فرقه

بابیه فرقه ای مذهبی است که در اواسط قرن نوزدهم (1843 م.) در ایران ظهور یافت. صاحب این مذهب میرزا علی محمدرضا شیرازی (1819 ـ 1850 م.) است که ادعا کرد "باب" امام موعود منتظر غایب است. در نتیجه به "باب" ملقب شد. باب تعالیم دینی خود را در کتاب "البیاف" گنجاند و بر این پندار بود که این تعالیم به وی نازل شده است. وی مردم را به صورت آشکار و پنهان به مذهبش فرا خواند. دعوت وی سر و صدا و جنجالی برپا کرد تا این که علما حکم به ارتداد وی از اسلام و کشتنش دادند.

وی بعدا زندانی شد و در سال 1229 ه . ش. (1850) اعدام گردید. مقامات ایرانی پیروان وی را تحت تعقیب قرار دادند. بابیون بقایای جسد باب را به طور پنهانی به حیفا منتقل کردند. وی در آنجا دارای ضریحی است که مزار بابیون می باشد.

بعضی از محققان عنوان می کنند که باب با بیگانگان در ارتباط بوده و استعمار بود که نهضت و حرکت بابی را ایجاد و هدایت کرد. همچنین بنا به گفته این محققان بابیه با جنبش جهانی صهیونیسم در ارتباط است و این از پشتیبانی و توجه و عنایت یهود به بابیت و بهاییت در فلسطین و گرویدن برخی از یهودیان به این دو مذهب آشکار می گردد.

مسأله گرویدن برخی از یهودیان به این دو مذهب، تحت پوشش آنچه که بابیت آن را وحدت ادیان و انسانیت می نامد انجام گرفت.

در مقابل، بهاییون معاصر هرگونه ارتباط خاص با صهیونیستها یا یهودیان را انکار می کنند.

مآخذ:

1. البشبیشی: محمد: الفرق الاسلامیة، قاهره 1932.
2. عبدالحمید، محسن: حقیقة البابیة و البهائیة، بیروت 1975.
3. عنایت، عمر: العقاید، قاهره 1928.
4. دایره المعارف الاسلامیة (عربی)، قاهره 1937.
5. Goldziher,J: Le Dogme et La Loi de, L'islam (Traduction de f. Arim), Paris 1920.