نابلس و الخلیل، اسکان یهودیان در دو منطقه

مستعمره "کفار عصیون "اولین مستعمره اسرائیلی بود که در کرانه غربی در جای پادگان نظامی اردن در مسیر بین بیت لحم و الخلیل در تاریخ 27/9/1967 برپا شد. پادگانهای ارتش اردن در همه نقاط کرانه غربی اولین مراکز اسکان یهودیان بودند و بعد از آن بود که این مراکز اسکان به دیگر سرزمینهای کرانه غربی کشیده شدند.

عوامل دینی نقش مهمی را در کشاندن اسکان یهودیها به شهر الخلیل بازی کردند. بعد از آنکه "کفار عصیون" به صورت زنجیره ای کامل از مستعمرات تبدیل شد و دو شهر الخلیل و حلحول را در قسمت شمال از بقیه نقاط کرانه غربی، جدا کردند. حرکت اسکان به طرف شمال شرقی شهر الخلیل کشیده شد و کار توسعه آن بیشتر از یکبار انجام شد. در زمانی که شهرهای بیت لحم و اریحا و رام الله در زنجیره مستعمرات محاصره می شوند، شهر الخلیل از داخل و چهار سو، هدف طراحان خانه سازی قرار گرفت. و در سالهای حکومت لیکود شاهد حمله وسیعی برای مصادره زمینهای اطراف شهر الخلیل به هدف جداسازی آن و احاطه اطراف آن به طور کامل، با مستعمرات بود.

اما در منطقه نابلس، هجومی که برای اسکان یهودیان انجام شد با کمی تأخیر (نیمه دوم دهه هفتاد) اتفاق افتاد. زیرا که تراکم جمعیت زیاد اعراب در این منطقه سدی در مقابل عملیات سریع اسکان

یهودیان به وجود آورده با توجه به ناهمواری منطقه، تأسیس شهرکهای کشاورزی در مساحت وسیعی از زمینهای آن به آسانی ممکن نبود. اما علی رغم این مسئله، تأسیس بیشتر از 30 شهرک در حوزه طرحهای وسیع برای تسلط بر چهارراه استراتژی در شمال و تکمیل اتصال اسکان بین منطقه اغوار و دو منطقه شفا عمرو و ساحل فلسطینی پایان گرفت.

حدود 90% شهرکهای منطقه نابلس، طی سالهای حکومت لیکود و به ویژه بعد از امضای پیمان کمپ دیوید، یعنی زمانی که عملیات اسکان به گونه ای ملتهب سرعت گرفته بود، برپا شد.

مآخذ:

1. الجعفری، ولید: المستعمرات الاستیطانة الاسرائیلیة فی الاراضی المحتلة 1967 ـ 1980، بیروت 1981.
2. صایغ، انیس: المستعمرات الصهیونیة فی الاراضی المحتلة بعد 1967، بیروت.