نمایش مبدأ برای اعلامیه تأسیس کشور اسرائیل (15 مه 1948)


        

سرزمین [[اسرائیل|اسرائیل]] محل ولادت مردم یهود بود. هویت معنوی، مذهبی و ملی آنها در اینجا شکل گرفت. در اینجا بود که به استقلال دست یافتند و فرهنگی خلق کردند که اهمیت ملی و جهانگیر داشت. در اینجا بود که [[تورات|تورات]] را نوشته و به جهان عرضه داشتند.

مردم یهود پس از تبعید از سرزمین اسرائیل، ایمان خود به آن را در تمام کشورهای محل پراکندگی و آوارگی شان حفظ کردند و هرگز از دعا کردن و امید بازگشت و اعاده آزادی ملی خود دست نکشیدند.

یهودیان با الهام از پیوستگی تاریخی، در سراسر قرون تلاش کردند به سرزمین پدران خود بازگشته وکشور را دوباره به دست آورند.

در دهه های اخیر آنها، اجتماعات خود را دوباره تشکیل دادند و به صورت توده های انبوه درآمدند، آنها سرزمین بیابانی و غیرمسکونی خود را آباد کردند و به احیای زبان خود دست زدند. شهرها و روستاها ساختند و یک جامعه نیرومند و پر رونق با زندگی اقتصادی و فرهنگی مخصوص خود تأسیس کردند. آنها در پی صلح بودند و در عین حال آمادگی داشتند از خودشان دفاع کنند. نعمات و برکات پیشرفت را به تمام ساکنان کشور عطا کردند و در پی کسب استقلال برآمدند.

در سال 1897، اولین کنگره صهیونیستی، با الهام از رؤیای [[دولت یهود|دولت یهود]] تئودور هرتزل، حق مردم یهود را برای تجدید حیات ملی در کشور خودشان اعلام کرد.

این حق در [[اعلامیه بالفور|اعلامیه بالفور]] مورخ دوم نوامبر 1917 به رسمیت شناخته شد و در سند قیمومیت جامعه ملل، که ارتباط تاریخی مردم یهود با فلسطین و حق آنها برای بازسازی موطن ملی شان را از نظر بین المللی به رسمیت شناخت، مورد تأیید مجدد قرار گرفت.

قتل عام اخیر که میلیونها یهودی اروپا را در برگرفت، ثابت کرد که باید برای مسأله بی خانمانی و فقدان استقلال مردم یهود، از طریق تأسیس مجدد یک کشور یهودی که دروازه های خود را به روی تمام یهودیان باز کرده و به مردم یهود در میان خانواده ملل موقعیت مساوی خواهد داد، راه حل پیدا کرد.

بازماندگان قتل عام هولناک اروپا و نیز یهودیان سایر سرزمینها، باعث نشد تا مردم یهود از تلاش خود برای رسیدن به "ارتز اسرائیل" (سرزمین اسرائیل)، در برابر مشکلات، موانع و خطرات دست بکشند وسبب نشد تا از اصرار خود برای رسیدن به حق حیات شرافتمندانه، آزادی و رحمت صادقانه در سرزمین آبا و اجدادی خود دست بردارند.

مردم یهود فلسطین، در جریان [[جنگ|جنگ]] جهانی دوم به مبارزه ملل آزادی خواه، علیه شیطان نازی، بیشترین کمک را کردند، فداکاریها و از خودگذشتگیهای سربازان یهودی و تلاش جنگی آنها این حق را بر ایشان به ارمغان آورد که بتوانند در میان صفوف مللی قرار بگیرند که [[سازمان ملل متحد ـ اسرائیل، روابط|سازمان ملل متحد]] را تأسیس کردند.

در 29 نوامبر 1947، مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قطعنامه ای به تصویب رساند دایر بر آنکه یک کشور یهودی باید در فلسطین تأسیس شود. مجمع عمومی از ساکنان کشور خواست تا تمام گامهای لازم را به سهم خود برای اجرای این طرح بردارند. به رسمیت شناخته شدن حق مردم یهود برای تأسیس کشور مستقل خود، توسط [[سازمان ملل متحد ـ اسرائیل، روابط|سازمان ملل متحد]] امری غیرقابل تردید است.

این حق طبیعی مردم یهود است که مانند تمامی ملل دیگر، در کشور خود مستقل زندگی کنند. بر همین اساس، ما اعضای شورای ملی به نمایندگی از سوی مردم یهود در فلسطین و جنبش جهانی صهیونیستی، امروز یعنی در پایان قیمومیت بریتانیا در فلسطین، با توجه به حق طبیعی و تاریخی مردم یهود و قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، در یک مجمع باشکوه گرد هم می آییم.

و بدین وسیله تأسیس کشور یهود در فلسطین را که "مدینات ـ یسرائیل" (کشور اسرائیل) نامیده می شود، اعلام می کنیم.

بدین وسیله اعلام می کنیم که از پایان قیمومیت در نیمه شب 15ـ14 مه 1948، تا تأسیس نهادهایمنتخب کشور برطبق قانون اساسی که توسط مجمع منتخب حداکثر تا اوایل اکتبر 1948 تدوین می شود، شورای ملی به منزله شورای موقت حکومتی عمل خواهد کرد و اداره ملی، دولت ملی کشور یهود را که [[اسرائیل|اسرائیل]] نامیده خواهد شد به وجود خواهد آورد.

درهای کشور [[اسرائیل|اسرائیل]] بر روی مهارت تمام یهودیانی که از کشورهای محل پراکندگی خود می آیند باز خواهد بود. توسعه و تحول کشور به نفع تمام ساکنانش گسترش خواهد داد، براساس اصول آزادی، عدالت و صلح مورد نظر پیامبران [[اسرائیل|اسرائیل]] استوار خواهد بود. برابری کامل اجتماعی و سیاسی را برای تمام شهروندان خود بدون قایل شدن هیچ گونه تمایزی از لحاظ مذهب، نژاد، یا جنس تأمین خواهد کرد، آزادی مذهب، عقیده، آموزش و تحصیل و فرهنگ را تضمین خواهد کرد، از اماکن مقدسه تمام مذاهب محافظت خواهد کرد و به اصول منشور [[سازمان ملل متحد ـ اسرائیل، روابط|سازمان ملل متحد]] وفادار خواهد ماند.

کشور [[اسرائیل|اسرائیل]] آماده است با ارگانها و نمایندگان [[سازمان ملل متحد ـ اسرائیل، روابط|سازمان ملل متحد]] برای اجرای قطعنامه 29 نوامبر 1947 مجمع عمومی همکاری کند و در جهت تحقق اتحادیه اقتصادی بر تمام فلسطین گامهای لازم را بردارد. ما از [[سازمان ملل متحد ـ اسرائیل، روابط|سازمان ملل متحد]] می خواهیم به مردم یهود در بنای کشور خود کمک کرده و [[اسرائیل|اسرائیل]] را در خانواده ملل بپذیرد.

علی رغم تجاوز سرکشانه، (اعراب ـ م) باز هم از ساکنان عرب کشور [[اسرائیل|اسرائیل]] دعوت می کنیم از صلح پیروی کنند و در توسعه کشور براساس برخورداری از حق تابعیت کامل و مساوی و نیز شرکت در تمام نهادها و مؤسسات آن ـ چه موقت و چه دایمی ـ سهیم شوند.

ما به سوی تمام کشورهای همسایه و مردم آندست صلح و همسایگی دراز می کنیم و از آنها دعوت می کنیم با ملت مستقل یهود برای خیر و صلاح همه، همکاری کنند. کشور [[اسرائیل|اسرائیل]] آماده است به طور کلی در پیشرفت خاورمیانه سهیم باشد. از مردم یهود سراسر جهان می خواهیم در امر مهاجرت و توسعه کشور با ما متحد شده و در نبرد بزرگ برای تحقق رؤیای نسلهای گذشته برای آزادسازی اسرائیل، در کنار ما بایستند.

با ایمان به صُخره اسرائیل، در جلسه شورای موقت حکومتی، در خاک وطن، در شهر تل آویو، در این شب [[شنبه|شنبه]] (سبت) پنجم ایار 5708، چهاردهم مه 1948، به صدور اعلامیه مبادرت می ورزیم.

==مأخذ:==
#صفاتاج، مجید: '''''دانشنامه فلسطین'''''، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، جلد اول، تهران 1380.